Sprawa C-606/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 października 2014 r. w sprawie T-291/11, Portovesme/Komisja, wniesione w dniu 23 grudnia 2014 r. przez Portovesme Srl.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.89.9

Akt nieoceniany

Wersja od: 16 marca 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 października 2014 r. w sprawie T-291/ 11, Portovesme/Komisja, wniesione w dniu 23 grudnia 2014 r. przez Portovesme Srl

(Sprawa C-606/14 P)

Język postępowania: włoski

(2015/C 089/10)

(Dz.U.UE C z dnia 16 marca 2015 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Portovesme Srl (przedstawiciele: G. Dore, M. Liberati, A. Vinci, F. Ciulli, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

- Uchylenie zaskarżonego wyroku i w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji przy uwzględnieniu żądań sformułowanych w skardze w pierwszej instancji (z wykreśleniem wyrażenia "w części, która zostanie uznana za uzasadnioną" z pkt 1 żądań);

- Posiłkowo - uwzględnienie niniejszego odwołania i skierowanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania skargi z uwzględnieniem stanowiska przyjętego w niniejszej instancji;

- Obciążenie Komisji kosztami poniesionymi w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi w jego uzasadnieniu siedem zarzutów celem uchylenia zaskarżonego wyroku:

1. W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie kwestionuje zaskarżony wyrok pod kątem błędnej oceny zasady rozsądnego czasu trwania postępowania administracyjnego i zasady uzasadnionych oczekiwań w odniesieniu do części spornej decyzji, w której nakazano odzyskanie przyznanej pomocy.

2. W zarzucie drugim wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok narusza prawo i podlega uchyleniu z powodu braku uzasadnieniu Sądu w części, w której stwierdził, że sporna decyzja nie narusza zasad staranności i bezstronności działań administracyjnych.

3. W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd art. 19 TUE w punktach zaskarżonego wyroku, w których dokonał własnej wykładni uregulowania krajowego również wbrew jego dosłownemu brzmieniu, przy oczywistym przekroczeniu granic swoich kompetencji.

4. W zarzucie czwartym wnosząca odwołanie podnosi błędną ocenę przez Sąd zaskarżonego nierównego traktowania z innym podmiotem (Alcoa-Alumix) w odniesieniu do analogicznego środka pomocy, jak też naruszenie art. 108 TFUE, gdyż pomoc powinna była zostać zbadana jako "istniejąca".

5. W zarzucie piątym wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że wbrew temu, co przyjął Sąd, kwestionowany środek nie stanowi nienależnej korzyści ani nie wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

6. W zarzucie szóstym wnosząca odwołanie podniosła brak przeprowadzenia przez Sąd oceny lub jej niewystarczający lub błędny charakter w odniesieniu do zarzuconego selektywnego charakteru środka.

7. W zarzucie siódmym i ostatnim wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 174 TFUE i art. 107 ust. 1 i 3 TFUE, gdyż środek kompensujący jest z jednej strony zgodny z polityką spójności społecznej dla regionów wyspiarskich pozbawionych infrastruktury, a z drugiej strony zgodny z odstępstwami, o których mowa w art. 107 TFUE.