Sprawa C-602/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 2 de Santander (Hiszpania) w dniu 25 listopada 2013 r. - Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A. przeciwko Fernandowi Quintanowi Ujecie i Maríi Isabel Sánchez Garcíi.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.31.4/3

Akt nienormatywny

Wersja od: 1 lutego 2014 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia n^o 2 de Santander (Hiszpania) w dniu 25 listopada 2013 r. - Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A. przeciwko Fernandowi Quintanowi Ujecie i Maríi Isabel Sánchez Garcíi

(Sprawa C-602/13)

(2014/C 31/06)

Język postępowania: hiszpański

(Dz.U.UE C z dnia 1 lutego 2014 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia n^o 2 de Santander

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

Strona pozwana: Fernando Quintano Ujeta i María Isabel Sánchez García

Pytania prejudycjalne

1) Czy zgodnie z dyrektywą Rady 93/13/EWG ¹ z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a w szczególności z art. 6 ust. 1 i z art. 7 ust. 1 tego aktu, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników w myśl zasad równoważności i skuteczności, sąd krajowy, w przypadku gdy ustali istnienie nieuczciwego warunku dotyczącego odsetek za zwłokę, jest zobowiązany stwierdzić w konsekwencji nieważność jakiegokolwiek zapisu dotyczącego odsetek za zwłokę, włącznie z tym, który może wynikać z uzupełniającego zastosowania przepisu krajowego takiego jak art. 1 108 Código Civil, drugie postanowienie przejściowe Ley 1/2013 w związku z art. 114 Ley Hipotecaria czy art. 4 RDL 6/2012, i nie musi czuć się związany ponownym określeniem odsetek dokonanym przez instytucję finansową na podstawie drugiego postanowienia przejściowego Ley 1/13?

2) Czy drugie postanowienie przejściowe Ley 1/2013 należy interpretować w ten sposób, że nie może ono stanowić przeszkody w zapewnieniu ochrony interesów konsumenta?

3) Czy zgodnie z dyrektywą Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a w szczególności z art. 6 ust. 1 i z art. 7 ust. 1 tego aktu, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników w myśl zasad równoważności i skuteczności, sąd krajowy, w przypadku gdy ustali istnienie nieuczciwego warunku dotyczącego postawienia kredytu w stan natychmiastowej wymagalności, jest zobowiązany stwierdzić, że warunek ten nie stanowi części umowy i wyciągnąć konsekwencje właściwe dla takiego stwierdzenia również wówczas, gdy instytucja finansowa odczekała minimalny okres przewidziany przez przepis krajowy?

¹ Dz.U. L 95, s. 29; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 15, t. 2., s. 288.