Sprawa C-589/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 30 września 2015 r. w sprawie T-450/12, Anagnostakis/Komisja, wniesione w dniu 13 listopada 2015 r. przez Alexiosa Anagnostakisa.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.7.12

Akt nieoceniany

Wersja od: 11 stycznia 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 30 września 2015 r. w sprawie T-450/ 12, Anagnostakis/Komisja, wniesione w dniu 13 listopada 2015 r. przez Alexiosa Anagnostakisa

(Sprawa C-589/15 P)

Język postępowania: grecki

(2016/C 007/19)

(Dz.U.UE C z dnia 11 stycznia 2016 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Alexios Anagnostakis (przedstawiciel: A. Anagnostakis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

- stwierdzenie całkowitej nieważności wyroku wydanego w sprawie T-450/12 w przedmiocie skargi z dnia 11 października 2012 r. przeciwko Komisji Europejskiej o stwierdzenie nieważności jej działania w dniu 6 września 2012 r. dotyczącego odrzucenia wniosku o rejestrację europejskiej inicjatywy obywatelskiej "Milion podpisów dla solidarnej Europy";

- rozpatrzenie skargi;

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 września 2012 r. w sprawie odrzucenia wniosku o rejestrację europejskiej inicjatywy obywatelskiej "Milion podpisów dla solidarnej Europy";

- zobowiązanie Komisji do zarejestrowania należycie wspomnianej inicjatywy i nakazanie podjęcia wszelkich innych koniecznych środków;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

1. Błędy w postępowaniu przed Sądem

Zaskarżony wyrok nie uwzględnia, przy ocenie badanej skargi, faktu, że propozycja europejskiej inicjatywy obywatelskiej (EIO) dotyczy wyłącznie części długu publicznego uznanej za "niegodziwą".

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku błędnie przyjęto, że propozycja dotyczy całego długu publicznego, bez żadnych dodatkowych rozróżnień lub założeń.

W tym względzie zaskarżony wyrok nie oddaje w sposób właściwy przedmiotu sporu.

Zaskarżony wyrok został wydany z przeinaczeniem treści skargi i zawartych w niej żądań.

2. Naruszenie przez Sąd prawa Unii, błędna wykładnia i zastosowanie traktatów oraz norm europejskich

A) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa Unii zaskarżony wyrok stwierdza, że postanowienia art. 122 TFUE i art. 136 TFUE, które zostały przywołane w skardze, nie stanowią "właściwej podstawy prawnej dla ewentualnej pomocy finansowej Unii poprzez ustanowienie mechanizmu finansowania na rzecz państw członkowskich napotykających lub mogących napotkać poważne trudności w zakresie finansowania".

Zgodnie z art. 136 TFUE, w brzmieniu zmienionym decyzja Rady Europejskiej 2011/199/UE ¹ , z dnia 25 marca 2011 r., oraz z art. 4 ust. 1 TFUE i z art. 5 ust. 2 TFUE, państwa członkowskie, których walutą jest euro, są w pełni uprawnione do uzgodnienia między sobą ustanowienia mechanizmu stabilizacji i wsparcia finansowego. Komisja ma szczególne uprawnienie i swobodę w zakresie proponowania ustanowienia takiego mechanizmu, zgodnie z art. 352 TFUE, jako działania niezbędnego w celu realizacji celów traktatów lub stabilizacji strefy euro.

B) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa Unii zaskarżony wyrok stwierdza, iż brak jest zaś podstaw do uznania i w żaden sposób nie zostało wykazane, że przyjęcie zasady stanu wyższej konieczności "miałoby na celu wzmocnienie koordynacji dyscypliny budżetowej lub byłoby objęte kierunkami polityki gospodarczej, do jakich określania Rada jest uprawniona w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej".

Przeciwnie, właściwie interpretowany i zastosowany żądany środek - unieważnienie niegodziwego długu - służy wyłącznie wzmocnieniu dyscypliny budżetowej państw członkowskich i zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej (art. 136ust. 1 TFUE).

C) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa Unii zaskarżony wyrok wykluczył możliwość, że art. 122 TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną do przyjęcia w przepisach Unii zasady stanu wyższej konieczności.

Na mocy art. 352 TFUE Komisja może wnioskować, aby Rada zapewniła solidarność między państwami członkowskimi zgodnie z art. 122 ust. 1 lub przyznała pomoc finansową Unii, zgodnie z art. 122 ust. 2, państwu członkowskiemu znajdującemu się w poważnych trudnościach pozostających poza jego kontrolą.

D) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa Unii zaskarżony wyrok stanowi, iż należy stwierdzić, że Komisja dopełniła obowiązku uzasadnienia przy wydawaniu zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wniosku o propozycji EIO. Przyczyny odmowy przedstawione w zaskarżonym akcie są niewystarczające i błędne, z naruszeniem zasady należytego uzasadnienia, którego dotyczy art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 211/ 2011.

E) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa Unii zaskarżony wyrok stwierdza, iż nawet przy założeniu, że istnieje norma prawa międzynarodowego ustanawiająca zasadę stanu wyższej konieczności, samo istnienie takiej zasady prawa międzynarodowego byłoby w każdym razie niewystarczające do uzasadnienia inicjatywy prawodawczej ze strony Komisji. Prawo międzynarodowe i jego zasady stanowią źródło prawa Unii Europejskiej i jako takie są niewątpliwie bezpośrednio włączone i stosowane w prawie Unii. Komisja może zaproponować stosowanie tych nadrzędnych zasad bez wyraźnego postanowienia traktatu, jeżeli uważa, że takiego nie ma.

F) W oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie prawa zaskarżony wyrok obciąża skarżącego kosztami postępowania Komisji. Gdyby rozstrzygnięcie zostało wydane w sposób prawidłowy, skarga zostałaby uwzględniona, a związanymi z nią kosztami zostałby obciążona Komisja.

¹ Dz.U. L 91, s. 1