Sprawa C-585/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 6 września 2013 r. w sprawie T-434/11 Europäisch-Iranische Handelsbank AG przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 19 listopada 2013 r. przez Europäisch-Iranische Handelsbank AG.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.15.11

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 stycznia 2014 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 6 września 2013 r. w sprawie T-434/11 EuropäischIranische Handelsbank AG przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 19 listopada 2013 r. przez Europäisch-Iranische Handelsbank AG

(Sprawa C-585/13 P)

(2014/C 15/16)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 18 stycznia 2014 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Europäisch-Iranische Handelsbank AG (przedstawiciele: S. Jeffrey, solicitor, S. Ashley, solicitor, A. Irvine, solicitor, H. Hohmann, Rechtsanwalt, D. Wyatt, QC, R. Blakeley, barrister)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie wyroku Sądu w wyszczególnionych punktach wskazanych w niniejszym odwołaniu;

- niezwłoczne stwierdzenie nieważności zaskarżonych środków w zakresie, w jakim mają zastosowanie do EIH;

- obciążenie Rady poniesionymi przez EIH kosztami postępowania przed Sądem i przed Trybunałem w ramach postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

1) Sąd naruszył prawo i doszedł do wniosku niezgodnego z żądaniami, stwierdzając, że EIH przyznał, iż przeprowadzał transakcje, na które powołała się Rada w celu uzasadnienia wskazania EIH:

- EIH nie przyznał, że przeprowadzał transakcje opisane w uzasadnieniu Rady.

- EIH zaprzeczył w sposób wystarczający w żądaniach przedstawionych na piśmie, że przeprowadzał transakcje opisane w uzasadnieniu, i z tego względu zaprzeczenie to było dopuszczalne.

2) Sąd naruszył prawo, ustalając, że spełnione zostały materialne kryteria wskazania:

- EIH nie przyznał, że przeprowadzał transakcje, na które powołała się Rada w celu uzasadnienia wskazania EIH, a Rada nie przedstawiła dowodów przeciwnych.

- Transakcje wymienione w skardze EIH nie odpowiadały transakcjom, na które powołała się Rada w celu uzasadnienia wskazania.

- Twierdzenie EIH, że pewne transakcje zostały wyłączone z zakresu reżimu sankcji Unii (mianowicie wpłaty na zamrożone rachunki), było w wystarczający sposób udokumentowane i tym samym dopuszczalne.

- EIH przedstawił dowody dotyczące zezwoleń na podstawie art. 8-10 rozporządzenia Rady (WE) 423/2007 ¹ lub wystarczające dowody dotyczące zezwoleń na podstawie art. 21 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 ² w odniesieniu do transakcji, które miały miejsce po dniu 2 września 2010 r.

- Na tak zwane transakcje trzeciej drogi wyraził zgodę właściwy organ krajowy odpowiedzialny za wdrażanie sankcji w Niemczech i nadzorowanie EIH (Bundesbank), a Sąd niesłusznie uznał, że Bundesbank przekroczył swoje uprawnienia, oraz niesłusznie uznał, że EIH powinien był podać w wątpliwość kompetencje Bundesbanku do wydania zezwoleń, które wydał.

3) Sąd naruszył prawo, odrzucając przywołane przez EIH uzasadnione oczekiwania/zarzut dotyczący pewności prawa:

- Sąd przyjął niepoprawną kwalifikację okoliczności faktycznych w aktach sprawy Sądu i niesłusznie uznał, że EIH powinien był przewidzieć, iż zostanie wskazany ze względu na spełnienie wiążących zapewnień Bundes-bank.

- Sąd niesłusznie uznał, że EIH nie może się powołać na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, iż Bundesbank przekroczył swoje uprawnienia, ponieważ Bundesbank nie przekroczył swoich uprawnień, a nawet gdyby to uczynił, nie uniemożliwiałoby to powołania się na zasadę uzasadnionych oczekiwań.

- Sąd naruszył prawo, uznając, że odpowiednie przepisy, według których EIH został wskazany, są jednoznaczne.

4) Sąd naruszył prawo, uznając, że EIH nie może powołać się na art. 32 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 dla celów podważenia swojego wskazania, i uznając, że sankcje nałożone na EIH zapewniają skutek zapobiegawczy, którego nie można by było osiągnąć w ten sposób, że Bundesbank nie wyrażałby dłużej zgody na trzecią drogę lub nie zezwalałby na takie transakcje:

- Przy założeniu (czemu się przeczy), że EIH działał niezgodnie z prawem, art. 32 ust. 2 uniemożliwiał wskazanie EIH, gdyż EIH działał zgodnie z poradami i wytycznymi Bundesbank pod każdym względem i nie wiedział ani nie miał zasadnego powodu, by podejrzewać, że działał niezgodnie z prawem.

- Nałożenie środków ograniczających na EIH było nieproporcjonalne, gdyż istniały bardziej proporcjonalne środki, ponieważ gdyby Rada uznała, że niemiecki reżim regulacyjny wymaga przeglądu i ewentualnie zmiany, mogła była zasugerować taki przegląd władzom niemieckim, a władze niemieckie byłyby zobowiązane do współpracy ze względu na obowiązek lojalnej współpracy, czego Sąd niesłusznie nie wziął pod uwagę.

- Sąd naruszył także prawo i doszedł do wniosku niespójnego z dokumentami w aktach sprawy, uznając, że środki ograniczające są proporcjonalne, gdyż w przypadku EIH odnośne transakcje zostały ujawnione dopiero po zdarzeniu. W pierwszej kolejności Bundesbank wyraził zgodę na trzecią drogę, zanim EIH działał zgodnie z tą zgodą. W drugiej kolejności, gdyby przegląd wyrażonej przez Bundesbank zgody na transakcje trzeciej drogi doprowadził do zmiany stanowiska Bundesbanku, miałoby to skutek zapobiegawczy w odniesieniu do wszystkich przyszłych transakcji.

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczące środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1).

² Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).