Sprawa C-54/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Venezia (Włochy) w dniu 29 stycznia 2016 r. - Vinyls Italia SpA w likwidacji/Mediterranea di Navigazione SpA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.156.22

Akt nieoceniany

Wersja od: 2 maja 2016 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Venezia (Włochy) w dniu 29 stycznia 2016 r. - Vinyls Italia SpA w likwidacji/Mediterranea di Navigazione SpA

(Sprawa C-54/16)

Język postępowania: włoski

(2016/C 156/31)

(Dz.U.UE C z dnia 2 maja 2016 r.)

Sąd odsyłający

Tribunale Ordinario di Venezia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vinyls Italia SpA w likwidacji

Druga strona postępowania: Mediterranea di Navigazione SpA

Pytania prejudycjalne

1) Czy "wymóg wykazania" nałożony przez art 13 rozporządzenia 1346/2000 ¹ na podmiot, który skorzystał z czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli, celem przeciwstawienia się zaskarżeniu tej czynności zgodnie z przepisami lex fori concursus, obejmuje obowiązek podniesienia zarzutu procesowego, który może zgłosić jedynie strona, w terminach przewidzianych przez prawo procesowe sądu mającego jurysdykcję, w wypadku wnoszenia o skorzystanie z klauzuli egzoneracyjnej ustanowionej przez rozporządzenie i wykazywania, że istnieją dwie przesłanki wymagane przez ten przepis?

lub

czy art. 13 rozporządzenia 1346/2000 znajduje zastosowanie w wypadku gdy zainteresowana strona wniosła o jego zastosowanie w toku postępowania, także z przekroczeniem terminów przewidzianych przez prawo procesowe sądu mającego jurysdykcję dla zarzutów procesowych lub także z urzędu, pod warunkiem, że zainteresowana strona wykazała, że czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli podlega lex causae innego państwa członkowskiego, którego prawo nie zezwala na zaskarżanie czynności prawnych za pośrednictwem żadnego środka w danej sprawie?

2) Czy odesłanie do uregulowania lex causae przewidzianego przez art. 13 rozporządzenia 1346/2000 celem określenia czy "to prawo nie zezwala, w danej sprawie, na zaskarżenie takiej czynności żadnym środkiem" należy interpretować w ten sposób, że strona zobowiązana do przedstawienia dowodu musi wykazać, że w konkretnej sprawie lex causae nie przewiduje, w sposób ogólny i abstrakcyjny, żadnego środka zaskarżenia czynności prawnej, takiej jak ta uznana w niniejszej sprawie za krzywdzącą - a mianowicie płatności zobowiązania umownego - lub w ten sposób, że strona zobowiązana do przedstawienia dowodu musi wykazać, że, w sytuacji w której lex causae dopuszcza zaskarżanie czynności tego typu, w rzeczywistości nie występują przesłanki - inne od przesłanek przewidzianych w lex fori concursus - wymagane, aby zaskarżenie mogło zostać uwzględnione w sprawie poddanej rozwadze sądu?

3) Czy uregulowanie derogacyjne przewidziane przez art. 13 rozporządzenia 1346/2000 - biorąc pod uwagę jego ratio legis polegające na ochronie uzasadnionego zaufania stron co do trwałości czynności prawnej zgodnie z lex causae - może znaleźć zastosowane także w przypadku, w którym strony umowy mają siedzibę w tym samym państwie umawiającym się, którego prawo zatem przewidywalnie stanie się lex fori concursus w przypadku niewypłacalności jednej z nich, i strony za pośrednictwem klauzuli umownej wyboru prawa innego państwa umawiającego się wyłączają pozbawienie skuteczności czynności wykonawczych tej umowy spod stosowania imperatywnych zasad lex fori concursus, których celem jest ochrona zasady [Or.8] par condicio creditorum, z pokrzywdzeniem dla ogółu wierzycieli w przypadku wystąpienia upadłości?

4) Czy art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 593/2008 ² należy interpretować w ten sposób, że "okoliczności, które powiązane są z prawem różnych państw" w celach możliwości zastosowania samego rozporządzenia obejmują także przypadek umowy czarteru morskiego zawartej w danym państwie członkowskim pomiędzy spółkami mającymi siedzibę w tym samym państwie członkowskim i zawierającej klauzulę wyboru prawa innego państwa członkowskiego?

5) Czy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na czwarte pytanie, art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 593/2008, w związku z art. 13 rozporządzenia nr 1346/2000, należy interpretować w ten sposób, że decyzja stron, aby poddać umowę prawu państwa członkowskiego innego niż to, w którym ulokowane są "wszystkie inne elementy stanu faktycznego", nie narusza stosowania imperatywnych przepisów prawa tego drugiego państwa członkowskiego mających zastosowanie jako lex fori concursus przy zaskarżeniu czynności mających miejsce przed niewypłacalnością z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli, przeważając w ten sposób nad klauzulą egzoneracyjną przewidzianą w art. 13 rozporządzenia 1346/2000?

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, s. 1).

² Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. L 177, s. 6).