Sprawa C-523/07: Skarga wniesiona przez A (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2009.141.14

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 czerwca 2009 r.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 2 kwietnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus - Finlandia) - skarga wniesiona przez A

(Sprawa C-523/07)⁽¹⁾

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Przedmiotowy zakres stosowania - Pojęcie "sprawy cywilne" - Orzeczenie w sprawie objęcia dziecka opieką i umieszczenia go poza jego rodziną w rodzinie zastępczej - Miejsce stałego pobytu dziecka - Środki zabezpieczające - Jurysdykcja)

(2009/C 141/22)

(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2009 r.)

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Korkein Hallinto-oikeus - Wykładnia art. 1 ust. 2 lit. d), art. 8 ust. 1, art. 13 ust. 1 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338, s. 1) - Wykonanie decyzji wydanej w formie jednego tylko orzeczenia o objęciu dziecka opieką i umieszczeniu go poza jego rodziną stanowiącego publicznoprawny środek ochrony dziecka - Sytuacja dziecka mającego zwykłe miejsce zamieszkania [stałe miejsce pobytu] w jednym państwie członkowskim, ale przebywającego w innym państwie członkowskim, w którym nie ma stałego miejsca zamieszkania

Sentencja

1) Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 należy interpretować w ten sposób, że zakresem znaczeniowym pojęcia "sprawy cywilne" w rozumieniu tego przepisu objęte jest orzeczenie o natychmiastowym objęciu dziecka opieką i umieszczeniu go poza jego rodziną, jeżeli stanowi ono publicznoprawny środek ochrony dziecka.

2) Pojęcie "zwykłe miejsce zamieszkania" [stałe miejsce pobytu] w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003 należy interpretować w taki sposób, że miejsce stałego pobytu znajduje się tam, gdzie dziecko wykazuje pewną integrację ze środowiskiem społecznym i rodzinnym. Należy w szczególności wziąć pod uwagę trwałość, zgodność z prawem, warunki oraz motywy pobytu i przenosin rodziny do danego państwa członkowskiego, obywatelstwo dziecka, miejsce i warunki uczęszczania do szkoły, znajomość języków, a także więzi rodzinne i społeczne dziecka w tym państwie członkowskim. Do sądu krajowego należy ustalenie miejsca stałego pobytu dziecka w oparciu o wszystkie istotne okoliczności faktyczne danego przypadku.

3) Zabezpieczający środek ochronny, taki jak objęcie dziecka ochroną, może zostać zastosowany przez sąd krajowy zgodnie z art. 20 rozporządzenia 2201/2003, gdy spełnione zostały następujące warunki:

– środek ten jest pilny,

– jest stosowany względem osób znajdujących się w danym państwie członkowskim i

– ma on charakter tymczasowy.

Sposób wykonania tego środka, a także jego moc wiążąca są określane zgodnie z prawem krajowym. Po zastosowaniu środka zabezpieczającego sąd krajowy nie jest zobowiązany do przekazania sprawy właściwemu sądowi innego państwa członkowskiego. Jednak w zakresie, w jakim ochrona nadrzędnego interesu dziecka tego wymaga, sąd krajowy, który zastosował środki tymczasowe lub zabezpieczające powinien poinformować o tym - bezpośrednio lub za pośrednictwem organu centralnego wyznaczonego na podstawie art. 53 rozporządzenia 2201/2003 - właściwy sąd innego państwa członkowskiego.

4) Jeżeli sąd danego państwa członkowskiego nie jest właściwy, powinien on stwierdzić brak swojej właściwości, przy czym nie jest on zobowiązany do przekazania sprawy innemu sądowi. Jednakże w zakresie, w jakim wymaga tego nadrzędny interes dziecka, sąd krajowy, który z urzędu stwierdził brak swojej właściwości, powinien o tym poinformować - bezpośrednio lub za pośrednictwem organu centralnego wyznaczonego na podstawie art. 53 rozporządzenia nr 2201/2003 - właściwy sąd innego państwa członkowskiego.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 22 z 26.1.2008.