Sprawa C-514/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-436/10 Hit Groep/Komisja, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez HIT Groep BV.
Dz.U.UE.C.2015.398.18/2
Akt nieocenianyOdwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-436/10 Hit Groep/Komisja, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez HIT Groep BV
(Sprawa C-514/15 P)
(2015/C 398/24)
(Dz.U.UE C z dnia 30 listopada 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: HIT Groep BV (przedstawiciele: G. van der Wal i L. Parret, advocaten)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wbrew orzeczeniu Sądu odstępstwo od art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (w niniejszej sprawie) jest niedopuszczalne i błędne. Tego rodzaju odstępstwo - w przypadku którego zamiast poprzedniego roku obrotowego (2009) zastosowanie ma w ramach owego przepisu rok obrotowy 2003 - stoi w sprzeczności z tym przepisem i z jego celem. Artykuł 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 ma zapobiegać nałożeniu grzywny w wysokości przekraczającej zdolność płatniczą przedsiębiorstwa w chwili, w której przypisuje się mu odpowiedzialność za naruszenie, i w której Komisja nakłada na nie sankcję finansową. Przepis ten stanowi gwarancję zasady proporcjonalności, która nie jest zapewniona, jeżeli odstępuje się od jego brzmienia.
Odstępstwo od tego przepisu (jego brzmienia) narusza (w niniejszej sprawie) również art. 7 ust. 1 EKPC, art. 49 Karty i zasadę proporcjonalności (zasadę praworządności i zasadę pewności prawa).
Wyroki Trybunału, w których dopuszczone zostało odstępstwo od wyraźnego brzmienia art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (wyroki z dnia 7 czerwca 2007 r., Britannia Alloys & Chemicals/Komisja, C-76/06 P, EU: C:2007:326 oraz z dnia 14 maja 2014 r., 1.garantovaná/Komisja, C-90/13 P, EU:C:2014:326) zostały wydane (długo) po wystąpieniu okoliczności faktycznych stanowiących podstawę nałożenia grzywny na wnoszącą odwołanie. Zastosowanie tego orzecznictwa z mocą wsteczną narusza zatem art. 7 ust. 1 EKPC i art. 49 Karty.
Gdyby odstępstwo od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003 miało być w wyjątkowych przypadkach prawnie dopuszczalne, wymagałoby to dokładnego uzasadnienia. W zaskarżonym wyroku brak jest jednak takiego uzasadnienia, względnie jest ono niewystarczające, co jest niezgodne z art. 7 ust. 1 EKPC i art. 41 ust. 2 lit. c Karty.
Zagwarantowanie zasady proporcjonalności wymaga, aby sąd unijny (w każdym przypadku), gdy odstąpiono od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003, zbadał (następnie), czy grzywna odpowiada celowi tego przepisu i zasadzie proporcjonalności, czego nie dokonał Sąd w zaskarżonym wyroku (ani Komisja w spornej decyzji), a w każdym razie nie uzasadnił tego lub uzasadnił w niewystarczający sposób.