Sprawa C-511/13 P: Odwołanie wniesione w dniu 23 września 2013 r. przez Philips Lighting Poland S.A., Philips Lighting BV od wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 11 lipca 2013 r. w sprawie T-469/07 Philips Lighting Poland S.A., Philips Lighting BV przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.352.9/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 listopada 2013 r.

Odwołanie wniesione w dniu 23 września 2013 r. przez Philips Lighting Poland S.A., Philips Lighting BV od wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 11 lipca 2013 r. w sprawie T-469/07 Philips Lighting Poland S.A., Philips Lighting BV przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-511/13 P)

(2013/C 352/16)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 30 listopada 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Philips Lighting Poland S.A., Philips Lighting BV (przedstawiciele: M.L. Catrain González, abogada, E.A. Wright, H. Zhu, Barristers)

Druga strona postepowania: Rada Unii Europejskiej, Hangzhou Duralamp Electronics Co., Ltd, GE Hungary Ipari és Kereskedelmi Zrt. (GE Hungary Zrt), Komisja Europejska, Osram GmbH

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

– uchylenie zaskarżonego wyroku i stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia w zakresie w jakim dotyczy wnoszących odwołanie;

– obciążenie Rady kosztami postępowania przed Sądem i kosztami podstępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnoszący odwołanie żądają uchylenia zaskarżonego wyroku i stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia w zakresie w jakim:

1) Sąd dokonał błędnej wykładni art. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. ¹ (zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowego") (zwanego dalej "art. 9 ust. 1") stwierdzając, że Rada może zastosować art. 9 ust. 1 a fortiori w sytuacjach, które nie są objęte zakresem stosowania tego przepisu (np. w przypadku gdy nie wycofano skargi, lecz brak jest raczej uzasadnienia skargi). Rozszerzająca wykładnia art. 9 ust. 1 dokonana przez Sąd nie znajduje poparcia ani w treści ani w systematyce przepisów rozporządzenia podstawowego. Jest ona sprzeczna również z praktyką instytucji w ostatnich 25 latach, w którym to okresie odwołanie się do art. 9 ust. 1 w wyniku wycofania skargi prowadziło zawsze do zakończenia odnośnego dochodzenia.

2) Sąd naruszył prawo błędnie interpretując i w rezultacie błędnie stosując art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (zwane dalej "art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4") przy definiowaniu pojęcia "przemysł wspólnotowy". Doprowadziło to do błędnego wniosku, że większa część całkowitej produkcji wspólnotowej musi być określona w drodze zastosowania tylko jednego z dwóch progów wymaganych w art. 5 ust. 4, czyli progu wynoszącego 25 %. Błędna definicja "przemysłu wspólnotowego" wypaczyła dokonaną przez instytucje analizę szkody, która zamiast zostać określoną na podstawie skutku przywozu będącego przedmiotem dumpingu na "przemysł wspólnotowy" jak stanowi art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (zwany dalej "art. 3 ust. 1"), i jak zostało zdefiniowane w art. 5 ust. 4, została oszacowana na podstawie sytuacji "popierającego przedsiębiorstwa" lub "największego producenta". Żaden z tych terminów nie jest używany w rozporządzeniu podstawowym do celów określenia "szkody".

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebę-dących członkami Wspólnoty Europejskiej, Dz.U. L 56, s. 1.