Sprawa C-508/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-39/07 ENI przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 października 2011 r. przez ENI SpA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.340.12/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 listopada 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-39/07 ENI przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 października 2011 r. przez ENI SpA

(Sprawa C-508/11 P)

(2011/C 340/22)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 19 listopada 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: ENI SpA (przedstawiciele: G. M. Roberti, D. Durante, R. Arras, E. D'Amico, I. Perego, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

– Uchylenie w całości albo w części zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddala on skargę ENI w sprawie T-39/07 oraz w konsekwencji:

– stwierdzenie nieważności w całości albo w części decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. (sprawa COMP/ F/38.638 - BR/ESBR);

– lub uchylenie albo przynajmniej obniżenie grzywny nałożonej na ENI na podstawie decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. (sprawa COMP/F/38.638 - BR/ESBR);

– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie w całości albo w części zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddala on skargę ENI w sprawie T-39/07 i zwrócenie sprawy do Sądu w celu wydania orzeczenia co do istoty sprawy z uwzględnieniem dostarczonych wskazówek Trybunału;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania w sprawie T-39/07.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze pierwszego zarzutu, podzielonego na cztery części, ENI podnosi, że Sąd dopuścił się kilkakrotnie naruszenia prawa oraz naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia, podstawowe zasady przewidziane w Karcie praw podstawowych UE i EKPC z pogwałceniem prawa wnoszącej odwołanie do obrony. ENI podnosi, że:

– domniemanie rzeczywistego wywierania decydującego wpływu spółki matki jest nieuzasadnione w świetle zasad rządzących przypisaniem odpowiedzialności w dziedzinie karteli oraz zasad w zakresie domniemań wypracowanych przez orzecznictwo ETPC; w każdym razie Sąd nie orzekł w przedmiocie argumentów przytoczonych w ramach skargi w kwestii zakresu wymogu wywierania rzeczywistego decydującego wpływu;

– dowody powołane przez ENI w celu obalenia domniemania odpowiedzialności nie zostały właściwie przeanalizowane. Sąd bowiem oddalił się od kanonów prawnych zdefiniowanych w tym względzie przez właściwe orzecznictwo Trybunału i samego Sądu;

– Sąd wprawdzie zgodnie z orzecznictwem wyszedł z założenia co do podważalności domniemania odpowiedzialności, jednak w ramach jego stosowania zniekształcił jego realny zakres i tym samym uniemożliwił dowód przeciwny żądany przez ENI oraz przyjął odpowiedzialność nieopartą na zasadzie winy.

– Sąd bez uzasadnienia uznał, że nie ma obowiązku oceny argumentów przytoczonych przez ENI w przedmiocie znaczenia zasady ograniczonej odpowiedzialności spółek w celu przypisania odpowiedzialności spółki matki na podstawie domniemania rzeczywistego wywierania decydującego wpływu i błędnie zastosował kryteria prawne wynikające z orzecznictwa w dziedzinie sukcesji przedsiębiorstw w prawie konkurencji.

W drodze drugiego zarzutu, podzielonego na dwie części, ENI zarzuca Sądowi naruszenie art. 23 rozporządzenia 1/2003⁽¹⁾, zasady proporcjonalności oraz obowiązku uzasadnienia. ENI w szczególności podnosi, że Sąd:

– popełnił błąd w ocenie wagi naruszenia w celu określenia wysokości grzywny bezpodstawnie zaprzeczając wszelkim dowodom przedstawionym w tym celu przez ENI, jak również argumentom przytoczonym w kwestii nieproporcjonalnego charakteru zastosowanego współczynnika mnożenia;

– orzekł jako zasadne wyłączenie Syndial z kręgu adresatów zaskarżonej decyzji, oddalając się tym samym od kryteriów wynikających z orzecznictwa w dziedzinie sukcesji przedsiębiorstw oraz bez uwzględnienia skutków na maksymalną kwotę grzywny.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 1, s. 1.