Sprawa C-490/09: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.
Dz.U.UE.C.2010.37.21/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-490/09)
(2010/C 37/24)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 13 lutego 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Rozet i E. Traversa, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że utrzymując w mocy w aktualnym brzmieniu art. 24 Code des assurances sociales (Kodeksu ubezpieczeń społecznych), który wyłącza zwrot kosztów analiz biologii medycznej wykonanych w innym państwie członkowskim, przewidując pokrycie kosztów tych analiz wyłącznie w drodze płatności przez stronę trzecią i art. 12 Statuts de l'Union des caisses de maladie (Statutu Unii kas chorych), który uzależnia zwrot kosztów analiz biologii medycznej wykonanych w innym państwie członkowskim od spełnienia wszystkich warunków wykonania przewidzianych przez krajowe przepisy luksemburskie, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. [49] WE;
– obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W swojej skardze Komisja Europejska podnosi, że utrzymując w mocy przepisy, które wyłączają zwrot kosztów analiz i badań laboratoryjnych biologii medycznej wykonanych w innych państwach członkowskich, lub które uzależniają taki zwrot od spełnienia wszystkich warunków wykonania przewidzianych przez przepisy luksemburskie, strona pozwana naruszyła zasadę swobody świadczenia usług zawartą w art. 49 WE.
Tytułem przykładu skarżąca podnosi, że organy krajowe pokrywają koszty analizy i badania tylko wtedy, gdy są one wykonywane w oddzielnym laboratorium analitycznym, przestrzegającym wszystkich warunków przewidzianych przez przepisy luksemburskie. Natomiast w niektórych państwach członkowskich takie analizy nie są wykonywane w laboratorium, lecz przez samych lekarzy.
Według Komisji omawiane ograniczenia nie mogą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, a ponadto nie stanowią środka niezbędnego i proporcjonalnego dla osiągnięcia zamierzonego celu ochrony zdrowia publicznego.