Sprawa C-488/11: Dirk Frederik Asbeek Brusse, Katarina de Man Garabito v. Jahani BV (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.225.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 sierpnia 2013 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 maja 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam - Niderlandy) - Dirk Frederik Asbeek Brusse, Katarina de Man Garabito przeciwko Jahani BV

(Sprawa C-488/11) ¹

(Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Umowa najmu mieszkania zawarta pomiędzy wynajmującym prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze wynajmu a nieprowadzącym takiej działalności najemcą - Badanie przez sąd krajowy z urzędu nieuczciwego charakteru warunku umownego - Postanowienie dotyczące kary umownej - Stwierdzenie nieważności tego postanowienia)

(2013/C 225/15)

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Dirk Frederik Asbeek Brusse, Katarina de Man Garabito

Strona pozwana: Jahani BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

- Gerechtshof te Amsterdam - Wykładnia art. 6 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) - Umowa najmu pomiędzy wynajmującym prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze wynajmu a nieprowadzącym takiej działalności najemcą - Kwalifikacja wynajmującego jako sprzedawcy towarów bądź usługodawcy

- Podstawowe zasady porządku prawnego

Sentencja

1) Dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że - z zastrzeżeniem warunków umownych odzwierciedlających bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze prawa krajowego, czego zbadanie jest zadaniem sądu krajowego - ma ona zastosowanie do umowy najmu na cele mieszkalne, zawartej między wynajmującym prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze wynajmu a najemcą działającym w celach, które nie wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej.

2) Dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że:

– jeżeli sąd krajowy rozpatrujący skargę wniesioną przez przedsiębiorcę przeciwko konsumentowi, dotyczącą wykonania umowy, zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi ma kompetencję do zbadania z urzędu sprzeczności między warunkiem służącym za podstawę wniosku a krajowymi zasadami porządku publicznego, w ten sam sposób powinien, gdy stwierdził, że rzeczony warunek wchodzi w zakres stosowania tej dyrektywy, ocenić z urzędu ewentualnie nieuczciwy charakter tego warunku w świetle kryteriów ustanowionych przez omawianą dyrektywę;

– jeżeli sąd krajowy zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi ma kompetencję do stwierdzenia z urzędu nieważności warunku sprzecznego z porządkiem publicznym lub bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, którego znaczenie uzasadnia tę sankcję, co do zasady powinien - po udzieleniu stronom możliwości kontradyktoryjnego przedyskutowania tej okoliczności - z urzędu stwierdzić nieważność warunku umownego, który uznał za nieuczciwy w świetle kryteriów ustanowionych przez omawianą dyrektywę.

3) Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on sądowi krajowemu, jeżeli stwierdził on nieuczciwy charakter postanowienia dotyczącego kary umownej w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, na ograniczenie się, do czego upoważnia go prawo krajowe, do obniżenia przewidzianej przez nie kwoty kary umownej obciążającej tego konsumenta, lecz zobowiązuje go do zwykłego niestosowania rzeczonego postanowienia wobec konsumenta.

¹ Dz.U. C 13 z 14.1.2012.