Sprawa C-475/12: UPC DTH Sarl v. Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnökhelyettese (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.194.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 24 czerwca 2014 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 kwietnia 2014 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (dawniej Fővárosi Bíróság) - Węgry] - UPC DTH Sàrl przeciwko Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnökhelyettese

(Sprawa C-475/12) ¹

(Sektor telekomunikacji - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Swoboda świadczenia usług - Artykuł 56 TFUE - Dyrektywa 2002/21/WE - Transgraniczne świadczenie usługi w postaci pakietu programów radiowo-telewizyjnych - Warunkowy dostęp - Kompetencja krajowych organów regulacyjnych - Rejestracja - Obowiązek ustanowienia zakładu)

(2014/C 194/04)

Język postępowania: węgierski

(Dz.U.UE C z dnia 24 czerwca 2014 r.)

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék (dawniej Fővárosi Bíróság)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UPC DTH Sàrl

Strona pozwana: Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnökhelyettese

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Fővárosi Törvényszék (dawniej Fővárosi Bíróság) - Wykładnia art. 56 TFUE i art. 2 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108, s. 33), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniającą dyrektywy 2002/21/ WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci i usług łączności elektronicznej oraz wzajemnych połączeń oraz 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 337, s. 37) - Spółka mająca siedzibę w jednym z państw członkowskich mająca za przedmiot działalności sprzedaż pakietów programów radiowo-telewizyjnych transmitowanych przez satelitę i świadcząca usługi na rzecz klientów zamieszkałych lub mających siedzibę w innych państwach członkowskich Unii - Uregulowanie krajowe państwa członkowskiego usługobiorców zezwalające na świadczenie usług jedynie przedsiębiorcom mającym siedzibę na jego terytorium - Kompetencja krajowych organów regulacyjnych państwa członkowskiego odbiorców usług

Sentencja

1) Artykuł 2 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy "ramowej"), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r., powinien być interpretowany w ten sposób, że usługa polegająca na odpłatnym świadczeniu warunkowego dostępu do pakietu programów transmitowanych przez satelitę, obejmującego programy radiowe i telewizyjne, objęta jest pojęciem "usługi łączności elektronicznej" w rozumieniu rzeczonego przepisu.

Okoliczność, iż usługa ta obejmuje system warunkowego dostępu w rozumieniu art. 2 lit. ea) i f) dyrektywy 2002/21, zmienionej dyrektywą 2009/140, nie ma znaczenia w tym zakresie.

Podmiot, który świadczy tę usługę, taką jak w postępowaniu głównym, powinien być uznany za dostawcę usług łączności elektronicznej w rozumieniu dyrektywy 2002/21, zmienionej dyrektywą 2009/140.

2) W okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym usługa polegająca na odpłatnym świadczeniu warunkowego dostępu do pakietu programów transmitowanych przez satelitę, obejmująca usługi rozpowszechniania programów radiowych i audiowizualnych, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 56 TFUE.

3) Postępowania nadzorcze dotyczące usług łączności elektronicznej, takie jak w postępowaniu głównym, należą do organów państwa członkowskiego, w którym zamieszkują odbiorcy rzeczonych usług.

4) Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż:

- nie sprzeciwia się on temu, aby państwo członkowskie nakładało na przedsiębiorstwa, które świadczą na jego terytorium usługi łączności elektronicznej, takie jak w sprawie głównej, obowiązek rejestracji usług, o ile przedsiębiorstwa te działają z poszanowaniem wymogów określonych w art. 3 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o "zezwoleniach"), zmienionej dyrektywą 2009/140, i

- sprzeciwia się on natomiast temu, aby przedsiębiorstwa, które zamierzają świadczyć usługi łączności elektronicznej, takie jak w sprawie głównej, w państwie członkowskim innym niż państwo, na terytorium którego mają one swoją siedzibę, były zobowiązane do utworzenia w tym państwie oddziału lub podmiotu prawnego odrębnego niż podmiot mający siedzibę w państwie członkowskim emisji.

¹ Dz.U. C 26 z 26.1.2013.