Sprawa C-471/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 14 czerwca 2016 w sprawie T-789/14 Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 24 sierpnia 2016 r. przez Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.454.15/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 5 grudnia 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 14 czerwca 2016 w sprawie T-789/14 Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 24 sierpnia 2016 r. przez Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH

(Sprawa C-471/16 P)

Język postępowania: niemiecki

(2016/C 454/29)

(Dz.U.UE C z dnia 5 grudnia 2016 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH (przedstawiciele: O. Spuhler i M. Geitz, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie T-789/14 i stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej drugiej strony postępowania z dnia 29 września 2014 r. w sprawach R 1182/2013-4 i R 1245/2013-4;

- posiłkowo, uchylenie rzeczonego wyroku Sądu Unii Europejskiej i przekazanie sprawy Sądowi celem ponownego rozpoznania;

- obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

1. Wnosząca odwołanie podnosi, że w zaskarżonym wyroku Sąd kilkakrotnie naruszył Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i rozporządzenie nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej ¹ .

2. W pierwszym rzędzie wnosząca odwołanie podnosi naruszenie prawa do rzetelnego procesu wynikającego z art. 6 ust. 1 TUE w związku z art. 47 ust 2 karty praw podstawowych. Sąd nie uwzględnił dokumentów, które zostały mu przedłożone w ramach pisma procesowego. Dokumenty te jedynie uzupełniały wcześniej przedstawione uwagi dotyczące stanu faktycznego i prawnego sprawy. Sąd nie uzasadnił też tego pominięcia, przejmując jedynie stereotypowe sformułowanie z innego wyroku, które nie było trafne w niniejszym wypadku.

3. W ten sposób Sąd naruszył prawo do rzetelnego procesu, przysługujące wnoszącej odwołanie na podstawie art. 6 ust. 1 TUE w związku z art. 47 ust. 2 karty praw podstawowych.

4. Ponadto wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 poprzez przeinaczenie stanu faktycznego. Sąd uzasadnił swoje rozstrzygnięcie między innymi w ten sposób, że niektóre z towarów nie były wymienione w dokumentach dotyczących używania. Prawdą jest jednak, że towary te były wspomniane w owych dokumentach.

5. Sąd przeinaczył zatem stan faktyczny postępowania i naruszył w ten sposób art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009.

6. Wnosząca odwołanie podnosi także naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009. Sąd uzasadnił swoje rozstrzygnięcie tym, że w przypadku znaku towarowego Meissen^® mamy do czynienia z oznaczeniem geograficznym. Znak towarowy Meissen^® został zarejestrowany przez drugą stronę postępowania na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z uzyskaniem przez niego charakteru odróżniającego. Druga strona postępowania stwierdziła w drodze ostatecznej decyzji, że znak towarowy Meissen^® nie jest oznaczeniem geograficznym, ale wykorzystywanym w obrodzie wskazaniem pochodzenia.

7. Poprzez zarejestrowanie znaku towarowego Meissen^® w wyniku uzyskania przez niego charakteru odróżniającego druga strona postępowania przyznała temu znakowi ochronę na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009. Sąd zakwalifikował znak towarowy Meissen^® jednoznacznie jako oznaczenie geograficzne. W ten sposób Sąd faktycznie pozbawił znak towarowy Meissen^® przyznanej mu ochrony.

8. W pozostałym zakresie wnosząca odwołanie podnosi narusza art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009. Sąd oddalił zarzuty dotyczące ochrony renomy na podstawie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 z tym uzasadnieniem, że kolidujące ze sobą towary i usługi nie są do siebie podobne. Z dosłownego brzmienia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 nie wynika, by istnienie podobieństwa towarów lub usług było konieczne. Przyjmując takie rozstrzygnięcie, Sąd naruszył zatem art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, Dz.U. 2009, L 78, s. 1.