Sprawa C-455/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-186/06 Solvay SA przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 2 września 2011 r. przez Solvay SA.
Dz.U.UE.C.2011.347.11
Akt nienormatywny(Sprawa C-455/11 P)
(2011/C 347/16)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 26 listopada 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Solvay SA (przedstawiciele: O. W. Brouwer, advocaat, M. O'Regan, solicitor)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca podnosi trzy zarzuty. W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił w części wniesioną przez skarżącą skargę mającą na celu stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 (WE) i art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.620 - Nadtlenek wodoru i nadboran sodu).
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podważa stwierdzenie Sądu, iż uczestniczyła ona w naruszeniu art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia o EOG w okresie między majem 1995 r. i sierpniem 1997 r. Sąd przekroczył zakres swoich uprawnień kontrolnych i naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że skarżąca rozmawiała lub wymieniała informacje na temat cen i swojej strategii handlowej z innymi przedsiębiorstwami: takiego wniosku nie można było wyciągnąć na podstawie treści zaskarżonej decyzji. Sąd naruszył prawo, potwierdzając zawarty w zaskarżonej decyzji wniosek, jakoby - ze względu na towarzyszący im wspólny zamiar ograniczenia konkurencji - rozmowy, negocjacje i wymiana informacji między producentami nadtlenku wodoru (włącznie ze skarżącą), w bezskutecznym usiłowaniu dokonania ustaleń w sprawie podziału rynku (które nie zakończyły się zawarciem porozumienia), stanowiły naruszenia art. 81ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia o EOG, ze względu na fakt, że były one, w zależności od przypadku, bądź negocjacjami przygotowującymi - i stanowiły część tej samej zmowy co przyznany kartel dotyczący ustalania cen zawarty w sierpniu 1997 r. - bądź uzgodnioną praktyką "przygotowującą grunt" dla kartelu późniejszego lub polegającą na niedozwolonej wymianie informacji między przedsiębiorstwami.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca podważa stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym Komisja nie przekroczyła zakresu swobodnego uznania, stwierdzając w zaskarżonej decyzji, że inne przedsiębiorstwo, Arkema, spełniło w dniu 3 kwietnia 2003 r. wymogi z art. 21 komunikatu Komisji w sprawie współpracy z 2002 r. Sąd naruszył prawo, definiując i stosując pojęcie istotnej wartości dodanej, przeinaczył dowody i popełnił oczywiste błędy w ocenie tych dowodów poprzez stwierdzenie, że dokumenty przesłane faksem przez Arkemę w dniu 3 kwietnia 2003 r., bez towarzyszącego im dodatkowego wyjaśnienia, miały istotną wartość dodaną w rozumieniu pkt 21 komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. W sposób oczywisty Sąd naruszył również prawo i przepisy dotyczące postępowania, a także przeinaczył dowody, poprzez stwierdzenie, że w zaskarżonej decyzji Komisja słusznie mogła dojść do wniosku innego niż wniosek, do którego doszła w decyzji C(2006) 2098 z dnia 31 maja 2006 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa nr COMP/F/38.645 - Metakrylany), w której uznała, że ten sam faks Arkemy z dnia 3 kwietnia 2003 r. (dotyczący dochodzenia Komisji w sprawie kilku domniemanych karteli, w tym NW i metakrylanów) nie spełniał wymogów, o których mowa w pkt 21 komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r., do czasu przedstawienia, w terminie późniejszym, wyjaśnień przez Arkemę.