Sprawa C-452/09: Tonina Enza Iaia, Andrea Moggio, Ugo Vassalle v. Ministero dell'Istruzione, dell'Universita e della Ricerca, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Universita degli studi di Pisa (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.204.8/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 lipca 2011 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 19 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte di Appello di Firenze - Włochy) - Tonina Enza Iaia, Andrea Moggio, Ugo Vassalle przeciwko Ministero dell'Istruzione, dell'Università e della Ricerca, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Università degli studi di Pisa

(Sprawa C-452/09)⁽¹⁾

(Dyrektywa 82/76/EWG - Swoboda przedsiębiorczości i swoboda świadczenia usług - Lekarze - Uzyskanie tytułu specjalisty - Wynagrodzenie w okresie szkolenia - Przedawnienie po pięciu latach prawa do wypłaty okresowego wynagrodzenia)

(2011/C 204/15)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2011 r.)

Sąd krajowy

Corte di Appello di Firenze

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tonina Enza Iaia, Andrea Moggio, Ugo Vassalle

Strona pozwana: Ministero dell'Istruzione, dell'Università e della Ricerca, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Università degli studi di Pisa

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Corte di Appello di Firenze - Wykładnia dyrektywy Rady 82/76/EWG z dnia 26 stycznia 1982 r. zmieniającej dyrektywę 75/362/EWG w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dowodów posiadania kwalifikacji w dziedzinie medycyny, łącznie ze środkami ułatwiającymi skuteczne korzystanie z prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług oraz dyrektywy 75/363/EWG dotyczącej koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do działalności medycznej (Dz. U. L 43, s. 21) - Kształcenie lekarzy specjalistów - Prawo do odpowiedniego wynagrodzenia w trakcie kształcenia - Bezpośrednia skuteczność przy braku transpozycji dyrektywy - Możliwość podniesienia przez państwo członkowskie zarzutu przedawnienia po pięciu lub dziesięciu latach praw wynikających z rzeczonej dyrektywy w odniesieniu do okresu sprzed przyjęcia pierwszej ustawy transponującej

Sentencja

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi ono na przeszkodzie powołaniu się przez państwo członkowskie na upływ rozsądnego terminu przedawnienia w stosunku do skargi sądowej wniesionej przez jednostkę w celu ochrony praw przyznanych jej przez dyrektywę, chociażby to państwo nie dokonało jej prawidłowej transpozycji, o ile poprzez swe zachowanie nie spowodowało ono opóźnienia we wniesieniu skargi. Stwierdzenie przez Trybunał naruszenia prawa Unii nie ma wpływu na początek biegu terminu przedawnienia, jeżeli naruszenie jest niewątpliwe.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 24 z 30.1.2010.