Sprawa C-451/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Wielkie Księstwo Luksemburga i Engie Global LNG Holding i in. / Komisja, wniesione w dniu 21 lipca 2021 r. przez Wielkie Księstwo Luksemburga
Dz.U.UE.C.2021.481.15/2
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Wielkie Księstwo Luksemburga i Engie Global LNG Holding i in. / Komisja, wniesione w dniu 21 lipca 2021 r. przez Wielkie Księstwo Luksemburga
(Sprawa C-451/21 P)
(2021/C 481/21)
(Dz.U.UE C z dnia 29 listopada 2021 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: A. Germeaux, T. Uri, pełnomocnicy, D. Waelbroeck, J. Bracker, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Irlandia
Żądania wnoszącego odwołanie
Wielkie Księstwo Luksemburga wnosi do Trybunału o:
- Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Luksemburg i Engie Global LNG Holding i in. / Komisja;
- tytułem żądania głównego, wydanie ostatecznego orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i uwzględnienie żądań Wielkiego Księstwa Luksemburga w pierwszej instancji poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/421 z dnia 20 czerwca 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.44888 (2016/C) (ex 2016/NN) wdrożonej przez Luksemburg na rzecz grupy Engie (Dz.U. 2019, L 78, s. 1);
- tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez Wielkie Księstwo Luksemburga.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania Wielkie Księstwo Luksemburga podnosi cztery zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 107 TFUE ze względu na to, że Sąd potwierdził, iż w dwóch grupach spornych interpretacji indywidualnych prawa podatkowego przyznano beneficjentom "selektywną" korzyść w świetle "węższych" ram referencyjnych przyjętych przez Komisję. (i) Poprzez stwierdzenie istnienia "węższych" ram referencyjnych (mianowicie zasad luksemburskiego systemu opodatkowania osób prawnych dotyczących zwolnienia kapitałowego i opodatkowania podziału zysków), Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa. Potwierdził on nie tylko niepełne i sztucznie ograniczone ramy referencyjne, lecz przeinaczył on również prawo luksemburskie poprzez uznanie za zgodną z prawem wykładni contra legem spornych przepisów. Ponadto w zaskarżonym wyroku potwierdzono dyskryminację między operacjami transgranicznymi i operacjami czysto krajowymi, z tego względu, że wykluczono z ram referencyjnych luksemburskie spółki posiadające udziały w spółkach z innych państw członkowskich. (ii) Stwierdzenie dotyczące istnienia odstępstwa od "węższych" ram referencyjnych było błędne. Opierało się ono na prawotwórczej wykładni prawa krajowego i naruszyło zasady wynikające z orzecznictwa Trybunału dotyczące analizy selektywności i w szczególności z orzecznictwa, z którego wynika wymóg wykazania dyskryminacji w stosunku do przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji.
W zarzucie drugim wnoszący odwołanie powołuje się na naruszenie art. 107 TFUE, z tego względu, że Sąd potwierdził istnienie "selektywnej" korzyści ze względu na niezastosowanie luksemburskiego przepisu dotyczącego nadużycia prawa i, tytułem pomocniczym, na naruszenie rozporządzenia (UE) 2015/1589 1 oraz prawa do obrony. (i) Podstawą dokonanej przez Sąd kwalifikacji prawnej "selektywności" ze względu na niezastosowanie luksemburskiego przepisu dotyczącego nadużycia prawa było błędne założenie i przeinaczenie prawa krajowego. Wbrew stanowisku Sądu skorzystanie z "bezpośredniej" pożyczki ZORA umożliwiło bowiem osiągnąć ten sam podlegający opodatkowaniu wynik. (ii) Tok rozumowania Sądu w kwestii określenia ram referencyjnych był obarczony szeregiem naruszeń prawa i brakami w uzasadnieniu. (iii) Tok rozumowania Sądu w kwestii istnienia odstępstwa był błędny. Stwierdzenie, że w niniejszej sprawie zostały spełnione kryteria konieczne do zastosowania przepisu dotyczącego nadużycia prawa, było oparte na błędnym założeniu, iż skorzystanie z "bezpośredniej" pożyczki ZORA nie doprowadziło do takiego samego podlegającego opodatkowaniu wyniku. W zaskarżonym wyroku naruszono również art. 107 TFUE z tego względu, że założono w tym wyroku istnienie nadużycia prawa i w szczególności, iż nie istnieją przesłanki pozapodatkowe. Sąd naruszył ponadto obowiązek uzasadnienia i nie zbadał w pełni stanu faktycznego, z tego względu, że pominął niektóre okoliczności faktyczne potwierdzające, że nie można było stwierdzić nadużycia prawa w prawie luksemburskim. Naruszył on w końcu art. 107 TFUE z tego względu, że nie wykazał istnienia jakiejkolwiek dyskryminacji na korzyść Engie w stosunku do przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej. (iv) Wreszcie, tytułem pomocniczym, w zaskarżonym wyroku naruszono prawo do obrony Wielkiego Księstwa Luksemburga.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 4 i 5 TUE. Wielkie Księstwo Luksemburga utrzymuje, że w zaskarżonym wyroku ograniczono autonomię krajowych organów podatkowych w zakresie podlegającym kompetencjom państw członkowskich, i tym samym naruszono art. 4 i5 TUE i zasady regulujące podział kompetencji między państwami członkowskimi i Unią Europejską.
Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 296 TFUE w zakresie, w jakim Sąd nie dochował obowiązku uzasadnienia.