Sprawa C-428/04: Skarga wniesiona dnia 6 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii.
Dz.U.UE.C.2004.314.4
Akt nienormatywny(Sprawa C-428/04)
(2004/C 314/07)
(Dz.U.UE C z dnia 18 grudnia 2004 r.)
Dnia 6 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Nicole Yerrell i Horstpetera Kreppela, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Austrii.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
I. stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 2, 7, 11, 12, 13 i 18 dyrektywy Rady nr 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy(1) , str. 1), w ten sposób, że
1. poniższe akty prawne, mające stanowić transpozycję dyrektywy do prawa austriackiego, mianowicie
a) das Landeslehrer-Dienstrechtsgesetz (LDG, ustawa prawo wykonywania zawodu nauczyciela mianowanego przez kraj związkowy),
b) das Beamten-, Kranken- und Unfallversicherungsgesetz (ustawa o ubezpieczeniu urzędniczym, zdrowotnym i od nieszczęśliwych wypadków),
c) das Allgemeines Sozialversicherungsgesetz (ASVG, ogólna ustawa o ubezpieczeniu społecznym)
mimo upływu terminu na dokonanie transpozycji nie zostały dotychczas ustanowione, względnie, jeśli zostały w międzyczasie ustanowione, Komisja nie została o tym powiadomiona;
2. poniższe artykuły dyrektywy nie zostały transponowane do prawa austriackiego lub nie zostały transponowane w dostateczny sposób, mianowicie
a) art. 2 ust. 1 w stosunku do nauczycieli w obowiązkowych szkołach publicznych w Tyrolu
b) art. 7 ust. 3
c) art. 8 ust. 2
d) art. 11 ust. 2
e) art. 12 ust. 4
f) art. 13 ust. 2 lit. a) i b).
II. obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Termin (na dokonanie) transpozycji dyrektywy 89/391/EWG (zwanej dalej: dyrektywą) do prawa austriackiego upłynął dnia 31 grudnia 1993 r.
Zdaniem Komisji transpozycja dyrektywy jest w dalszym ciągu niepełna, względnie niewystarczająca.
Po pierwsze nie zostały zrealizowane plany ustawodawcze, mianowicie nie zostały ustanowione Landeslehrer-Dienstrechtsgesetz (LDG), Beamten-, Kranken- und Unfallversicherungsgesetz i Allgemeines Sozialversicherungsgesetz (ASVG)), zapowiedziane przez rząd austriacki jako środki służące transpozycji dyrektywy, względnie nie miała miejsca stosowana notyfikacja o wprowadzeniu w życie tych planów, jeśli nastąpiłoby to w międzyczasie.
Po drugie Komisja stwierdza w odniesieniu do poszczególnych, w sumie 6, przepisów tej dyrektywy, że akty prawne, o których ustanowieniu rząd austriacki powiadomił Komisję nie transponują dyrektywy w pełni lub też nie transponują jej w sposób prawidłowy.
Komisja zwraca uwagę, że nauczyciele obowiązkowych szkół publicznych w Tyrolu wbrew szerokiemu zakresowi zastosowania art. 2 ust 1 dyrektywy 89/391/EWG wciąż nie zostali objęci jakimkolwiek krajowym środkiem transponującym.
Na podstawie art. 7 dyrektywy pracodawca jest zobowiązany do wyznaczenia jednego lub więcej pracowników celem zapewnienia odpowiedniego stopnia ochrony, pod warunkiem, że dysponuje odpowiednio kompetentnym personelem. Zdaniem Komisji, art. 7 dyrektywy przyznaje pierwszeństwo organizacji zapobiegania niebezpieczeństwu przez personel przedsiębiorstwa względnie zakładu, ponieważ sporządzenie listy kompetentnych osób spoza przedsiębiorstwa lub zakładu w sposób określony w art. 7 ust. 3 przewidziane jest dopiero wtedy, gdy nie ma takiej możliwości w ramach przedsiębiorstwa względnie zakładu (zobacz w tej sprawie wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie C-441/01, Komisja przeciwko Niderlandom). Transponujące tę regulację prawo austriackie przyznaje w tej kwestii pracodawcy względnie przełożonemu prawo wyboru pomiędzy wyznaczeniem kompetentnych osób należących do przedsiębiorstwa lub zakładu a osób z zewnątrz.
Art. 8 ust. 2 (obowiązek przedsięwzięcia odpowiednich środków celem zapewnienia pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników) nie przewiduje zdaniem Komisji żadnego wyjątku dla małych zakładów. Tymczasem transponujące tę regulację prawo austriackie zwalnia małe zakłady z tego obowiązku.
Zdaniem Komisji regulacja krajowa transponująca art. 11 ust. 2 dyrektywy nie ustanawia określonych obowiązków informacyjnych pracodawcy, o których mowa w tym artykule.
Art. 12 ust. 4 dyrektywy stanowi, że określone w tym artykule szkolenia nie powinny obciążać pracowników. Transponujące tę regulację prawo austriackie przewiduje, co prawda, że tego rodzaju szkolenia powinny odbywać się w czasie płatnych godzin pracy. Nie zostało natomiast uregulowane, kto ponosi koszty tego rodzaju szkoleń.
Wreszcie Komisja zwraca uwagę, że art. 13 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy zostały transponowane do prawa austriackiego w sposób niepełny. Wbrew dyspozycji lit. a) substancje niebezpieczne nie zostały objęte terminem "narzędzi pracy" w rozumieniu § 15 ASchG względnie § 15 B-BSG. Ponadto przewidziany w lit. b) obowiązek zwrotu urządzeń ochrony indywidualnej po ich użyciu do przewidzianego na ten cel miejsca przechowania nie został przejęty do prawa austriackiego.
______
(1) Dz.U. L 183 z 29.6.1989.