Sprawa C-423/05: Skarga wniesiona w dniu 29 listopada r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2006.48.14

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 lutego 2006 r.

Skarga wniesiona w dniu 29 listopada r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-423/05)

(2006/C 48/27)

(Język postępowania: francuski)

(Dz.U.UE C z dnia 25 lutego 2006 r.)

W dniu 29 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez A. Caeirosa i M. Konstantinidisa, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Francuskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1. stwierdzenie, iż nie podejmując wszelkich niezbędnych kroków:

– w celu zapewnienia, aby odpady były odzyskiwane i unieszkodliwiane bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska, w szczególności w celu zakazania porzucania, składowania lub niekontrolowanego unieszkodliwiania odpadów;

– by każdy posiadacz odpadów oddawał je prywatnemu lub publicznemu podmiotowi zbierającemu odpady lub przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność w zakresie unieszkodliwiania i odzysku lub sam zapewniał ich odzysk lub unieszkodliwiania zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów⁽¹⁾;

– by zakłady lub przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów działały na podstawie zezwolenia właściwych władz;

– by w odniesieniu do składowisk objętych zezwoleniem lub już działających przed upływem terminu na transpozycję dyrektywy Rady 99/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów⁽²⁾, tzn. do dnia 16 lipca 2002 r., podmioty zarządzające składowiskami przygotowały i przedstawiły przed dniem 16 lipca 2002 r. właściwym władzom w celu zatwierdzenia plan zagospodarowania terenu z uwzględnieniem czynników dotyczących warunków uzyskania zezwolenia, jak również wszelkich środków korygujących, które uznają za niezbędne, by w następstwie przedstawienia planu zagospodarowania właściwe władze mogły podjąć ostateczną decyzję w przedmiocie dalszego działania składowisk, przystępując niezwłocznie do zamknięcia składowisk, które nie uzyskały zezwolenia na dalsze prowadzenie działalności lub wydając zezwolenie na przeprowadzenie niezbędnych prac, określając tym samym okres przejściowy na wykonanie planu, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4, 8 i 9 powołanej wyżej dyrektywy 75/442/EWG, zmienionej dyrektywą 91/156/WE⁽³⁾ i art. 14 lit. a), b) i c) dyrektywy 99/31/WE.

2. obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, iż tolerując funkcjonowanie we Francji licznych nielegalnych i nie podlegających kontroli składowisk odpadów i nie podejmując wszelkich niezbędnych kroków w celu zapewnienia, by odpady były unieszkodliwiane bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom wyrażonym w art. 4, 8 i 9 dyrektywy 75/442/EWG w sprawie odpadów, zmienionej dyrektywą 91/156/EWG. Władze francuskie nie kwestionują tych uchybień, nie zgadzają się jednak z liczbą nielegalnych składowisk odpadów wskazaną przez Komisję utrzymując, iż wpływ tych składowisk na środowisko jest niewielki, a nielegalne składowiska przyjmują jedynie odpady zielone, gruz i odpady w postaci sprzętu gospodarstwa domowego.

Informacje przekazane przez władze francuskie nie są wystarczające, by ocenić zgodność systemu zezwoleń z wymogami art. 9 dyrektywy 75/442/EWG: składy, których powierzchnia jest mniejsza niż 100 m², a wysokość mniejsza niż 2 m, tak jak i odzysk tych odpadów nie jest przedmiotem zezwolenia. Wykładnia przyjęta przez władze francuskie, zgodnie z którą jedynie składowiska prowadzone bez zezwolenia przez gminy są nielegalne jest niewłaściwa, gdyż osoba fizyczna może również prowadzić składowisko odpadów bez zezwolenia.

Posiadając informacje, które zostały jej przekazane, Komisja może jedynie zakładać, iż wbrew temu co przewiduje art. 14 dyrektywy 99/31/WE, zakłady lub przedsiębiorstwa, które prowadzą działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów nie posiadając zezwolenia nie przygotowały ani nie przedstawiły przed dniem 16 lipca 2002 r. właściwym władzom w celu zatwierdzenia planu zagospodarowania każdego nielegalnego lub nie podlegającego kontroli składowiska odpadów. Składowisko, które nie może zostać dostosowane do wymogów powołanej wyżej dyrektywy winno być niezwłocznie zamknięte. Funkcjonowanie nielegalnych składowisk odpadów bez planu zagospodarowania i bez zezwolenia stanowi naruszenie art. 14 dyrektywy 99/31/WE.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 194, z 25.07.1975, str. 39.

⁽²⁾ Dz.U. L 182, z 16.07.1999, str. 1.

⁽³⁾ Dz.U. L 78, z 26.03.1991, str. 32.