Sprawa C-408/04 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie T-308/00, Salzgitter AG, popieranej przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 23 września 2004 r. (faksem w dniu 16 września 2004 r.).
Dz.U.UE.C.2004.314.3/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-408/04 P)
(2004/C 314/06)
(Dz.U.UE C z dnia 18 grudnia 2004 r.)
W dniu 23 września 2004 r. (faksem w dniu 16 września 2004 r.) do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie T-308/00, Salzgitter AG, popieranej przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez Viktora Kreutschitza i Michaela Niejahra, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
Strona wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
1) uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie T-308/00(1), Salzgitter AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
2) przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej Instancji
3) obciążenie Salzgitter AG kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W wyroku, od którego wniesiono odwołanie Sąd Pierwszej Instancji stwierdził nieważność art. 2 i 3 decyzji Komisji nr 2000/797/EWWiS dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Republikę Federalną Niemiec na rzecz Salzgitter AG, Preussag Stahl AG oraz oddziałów metalurgicznych grupy. W tychże postanowieniach decyzji Komisja zobowiązała Republikę Federalną Niemiec do uzyskania zwrotu sprzecznej z prawem i niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy od beneficjenta.
Na mocy art. 1 tej decyzji specjalne odpisy amortyzacyjne i rezerwy zwolnione od podatku przewidziane w art. 3 Zonenrandförderungsgesetzes (ustawa niemiecka mająca na celu przyczynienie się do rozwoju strefy położonej wzdłuż granicy z byłą Niemiecką Republiką Demokratyczną i byłą Republiką Czechosłowacką) z których korzystała strona w odniesieniu do podstawy subwencjonowanej wynoszącej odpowiednio 484 miliony i 367 milionów marek niemieckich, zostały zakwalifikowane przez Komisję jako pomoc Państwa niezgodna ze wspólnym rynkiem, jednak nie zostały objęte stwierdzeniem nieważności. Zonenrandförderungsgesetz została zatwierdzona przez Komisję w świetle art. 92 ust. 2 lit. c Traktatu WE (obecnie po zmianie art. 87 ust. 2 lit. c WE). EWWiS nie zawierał porównywalnej regulacji. Zatem, chociaż pomoc państwa przyznana Salzgitter AG jest niezgodna ze wspólnym rynkiem, nie można uzyskać jej zwrotu.
Wyrok opiera się zasadniczo na stwierdzeniu, że sytuację wynikającą z ustanowienia drugiego i trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego charakteryzują elementy niepewności i braku jasności, które można przypisać Komisji.
Sprzeciwiając się temu strona wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty:
Po pierwsze, przedstawiając sytuację prawną wynikającą z ustanowienia pierwszego, drugiego i trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego jako charakteryzującą się "elementami niepewności i braku jasności", Sąd Pierwszej Instancji postępuje wbrew własnemu orzecznictwu. W swoim wyroku z dnia 31 marca 1998 r., w sprawie T-129/96 Preussag Stahl przeciwko Komisji (Rec. str. II-609, pkt 43) Sąd ten orzekł, że przewidziane kodeksami wyjątki od zasady bezwzględnego zakazu udzielania pomocy przez państwo na podstawie art. 4 lit. c Traktatu EWWiS mogą być przyznane jedynie na czas określony. Z tego, potwierdzonego przez Trybunał Sprawiedliwości orzecznictwa wynika, że ani pierwszy ani drugi kodeks pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego nie mogły wywoływać skutków prawnych po terminie ich wygaśnięcia, czyli odpowiednio 31 grudnia 1981 r. oraz 31 grudnia 1985 r. Od momentu wejścia w życie trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego było oczywiste, że Komisję "należy powiadamiać o wszelkich planach zmierzających do zastosowania jakichkolwiek systemów pomocy państwa w sektorze metalurgicznym, w stosunku do których Komisja zajęła już stanowisko na podstawie postanowień Traktatu EWG."(art. 6 ust. 1 trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego, Dz.U. L 340 z 18.12.1985, str. 1). Dwa pierwsze kodeksy pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego nie były jednak stosowane w zaskarżonej decyzji i pozostają bez znaczenia dla przedmiotowego sporu. W każdym bądź razie oraz wbrew temu, co sugeruje zaskarżony wyrok, nie mogą one wywoływać jakichkolwiek skutków poza obszarem objętym Traktatem EWWiS.
Po drugie, Sąd nie zażądał żadnych dowodów na to, że Komisja była rzeczywiście w posiadaniu "wiedzy o pomocy przyznanej skarżącej". Ponadto Sąd zaniechał dociekania, czy sprawozdania roczne z działalności gospodarczej regularnie składane Komisji przez stronę skarżącą nie pozwalały dostrzec nienotyfikowanej pomocy.
Po trzecie, wydaje się, iż Sąd wychodzi z założenia, że przekazanie Komisji dokumentów poza procedurą przewidzianą w art. 88 WE wystarczy, aby wykluczyć obowiązek zwrotu sprzecznej z prawem pomocy państwa, jeśli strona skarżąca powołuje się na zasadę pewności prawa.
Wreszcie wyrok ten może działać na szkodę systemu kontroli pomocy państwa przez Komisję, ponieważ odbiega od ustalonej linii orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którą przedsiębiorstwo, któremu została przyznana pomoc państwa może polegać na zgodności pomocy państwa z prawem co do zasady jedynie wtedy, gdy została ona przyznana zgodnie z przewidzianą procedurą. Staranny przedsiębiorca powinien móc się upewnić, że procedura ta była przestrzegana (wyrok Trybunału z dnia 20 września 1990 r. w sprawie C-5/89 Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Rec. str. I-3437, pkt 14). W tym wyroku Trybunał orzekł, że przedsiębiorstwa, które otrzymały pomoc państwa nie mogą powołać się na wynikającą z zasady pewności prawa ochronę uzasadnionych oczekiwań celem uniknięcia zwrotu pomocy państwa uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.
______
(1) Dz.U. C 239 z 25.9.2004.