Sprawa C-398/19: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 grudnia 2020 r. - Postępowanie dotyczące ekstradycji BY.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2021.53.9

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 lutego 2021 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammergericht Berlin - Niemcy) - Postępowanie dotyczące ekstradycji BY

(Sprawa C-398/19) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Artykuły 18 i 21 TFUE - Ekstradycja obywatela Unii do państwa trzeciego - Osoba, która nabyła obywatelstwo Unii po przeniesieniu ośrodka interesów życiowych do wezwanego państwa członkowskiego - Zakres stosowania prawa Unii - Zakaz ekstradycji stosowany wyłącznie do obywateli krajowych - Ograniczenie swobodnego przepływu osób - Uzasadnienie oparte na zapobieganiu bezkarności - Proporcjonalność - Informowanie państwa członkowskiego, którego obywatelem jest osoba poszukiwana - Spoczywający na wezwanym państwie członkowskim i państwie członkowskim pochodzenia obowiązek zwrócenia się do wzywającego państwa trzeciego o przekazanie akt postępowania karnego - Brak]

Język postępowania: niemiecki

(2021/C 53/10)

(Dz.U.UE C z dnia 15 lutego 2021 r.)

Sąd odsyłający

Kammergericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

BY

przy udziale: Generalstaatsanwaltschaft Berlin

Sentencja

1) Artykuły 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie do sytuacji obywatela Unii Europejskiej będącego obywatelem państwa członkowskiego przebywającym na terytorium innego państwa członkowskiego i objętego wnioskiem o ekstradycję skierowanym do tego ostatniego państwa przez państwo trzecie, nawet jeśli obywatel ten przeniósł ośrodek interesów życiowych do tego innego państwa członkowskiego w chwili, gdy nie miał jeszcze statusu obywatela Unii.

2) Artykuły 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że jeżeli państwo członkowskie, którego obywatelem jest osoba poszukiwana, będąca obywatelem Unii objętym wnioskiem o ekstradycję skierowanym przez państwo trzecie do innego państwa członkowskiego, zostało powiadomione przez to ostatnie państwo o tym wniosku, ani jedno, ani drugie z tych państw członkowskich nie jest zobowiązane do zwrócenia się do wzywającego państwa trzeciego o przekazanie im kopii akt postępowania karnego, aby umożliwić państwu członkowskiemu, którego obywatelem jest ta osoba, ocenę możliwości przejęcia prowadzenia postępowania karnego przeciw wspomnianej osobie. O ile powiadomiło ono należycie państwo członkowskie, którego obywatelem jest ta osoba, o wniosku o ekstradycję, o wszystkich okolicznościach prawnych i faktycznych przedstawionych przez wzywające państwo trzecie w ramach tego wniosku oraz o wszelkich zmianach sytuacji, w jakiej osoba poszukiwana się znajduje, istotnych dla celów ewentualnego wydania przeciwko niej europejskiego nakazu aresztowania, wezwane państwo członkowskie może dokonać ekstradycji tej osoby bez konieczności oczekiwania na to, by państwo członkowskie, którego jest ona obywatelem, zrezygnowało w drodze formalnej decyzji z wydania takiego nakazu aresztowania, dotyczącego co najmniej tych samych czynów co czyny wskazane we wniosku o ekstradycję, gdy to ostatnie państwo członkowskie zaniecha wydania tego nakazu w rozsądnym terminie, który został mu wyznaczony w tym celu przez wezwane państwo członkowskie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy.

3) Artykuły 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, do którego państwo trzecie skierowało wniosek o ekstradycję w celu przeprowadzenia postępowania karnego wobec obywatela Unii będącego obywatelem innego państwa członkowskiego, nie jest zobowiązane do odmówienia ekstradycji i przejęcia prowadzenia postępowania karnego, jeżeli jego prawo krajowe przewiduje taką możliwość.

¹ Dz.U. C 288 z 26.8.2019.