Sprawa C-397/11: Erika Jőrös v. Aegon Magyarország Hitel Zrt. (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.225.8

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 sierpnia 2013 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 maja 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék - Węgry) - Erika Jőrös przeciwko Aegon Magyarország Hitel Zrt.

(Sprawa C-397/11) ¹

(Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki umowne w umowach konsumenckich - Badanie z urzędu przez sąd krajowy nieuczciwego charakteru warunku umownego - Konsekwencje, jakie powinien wyciągnąć sąd krajowy ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku)

(2013/C 225/12)

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék (dawny Fővárosi Bíróság)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Erika Jőrös

Strona pozwana: Aegon Magyarország Hitel Zrt.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Fővárosi Bíróság - Wykładnia art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) - Ustawodawstwo krajowe przewidujące, że sąd krajowy jest ograniczony w badaniu nieuczciwego charakteru tak zwanych umów przez przystąpienie, gdy strony nie żądają wyraźnie stwierdzenia tego nieuczciwego charakteru - Możliwość zbadania z urzędu przez sąd krajowy orzekający w drugiej instancji nieuczciwego charakteru warunku znajdującego się w poddanej jego ocenie umowie w sytuacji, gdy kwestia ta nie została podniesiona w postępowaniu w pierwszej instancji i, zgodnie z krajowymi uregulowaniami, nie można co do zasady w postępowaniu odwoławczym uwzględniać nowych okoliczności faktycznych ani nowych dowodów

Sentencja

1) Dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że o ile sąd krajowy rozpoznający w postępowaniu odwoławczym spór dotyczący ważności warunków znajdujących się w umowie zawartej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem na podstawie formularza wcześniej przygotowanego przez owego przedsiębiorcę ma prawo zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi do oceny wszystkich podstaw nieważności wynikających w sposób oczywisty z dowodów przedstawionych w pierwszej instancji i, w odpowiednim przypadku, na podstawie ustalonych okoliczności do zmiany kwalifikacji podstawy prawnej podniesionej w celu ustalenia nieważności tych warunków, to powinien on oceniać z urzędu lub poprzez zmianę kwalifikacji podstawy prawnej pozwu, nieuczciwy charakter rzeczonych warunków w świetle kryteriów owej dyrektywy.

2) Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, ma obowiązek, po pierwsze, wyciągnięcia wszystkich konsekwencji wynikających na podstawie prawa krajowego z takiego stwierdzenia bez oczekiwania na wniosek konsumenta w tym zakresie w celu zapewnienia, iż konsument nie będzie związany takim warunkiem, oraz po drugie, oceny co do zasady na podstawie obiektywnych kryteriów, czy dana umowa może dalej istnieć bez takiego warunku.

3) Dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, który z urzędu stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, powinien w miarę możliwości zastosować krajowe przepisy proceduralne w taki sposób, aby wyciągnąć wszystkie konsekwencje, które na podstawie prawa krajowego wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru danego warunku, w celu zapewnienia, że konsument nie będzie nim związany.

¹ Dz.U. C 331 z 12.11.2011.