Sprawa C-385/20: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 kwietnia 2022 r. - EL, TP v. Caixabank SA

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2022.213.9/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 maja 2022 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 49 de Barcelona - Hiszpania) - EL, TP/Caixabank SA

(Sprawa C-385/20) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Zasada skuteczności - Zasada równoważności - Postępowanie sądowe zmierzające do stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku umownego - Kompetencja sądu krajowego do przeprowadzenia kontroli z urzędu - Postępowanie krajowe w przedmiocie ustalenia kosztów - Podlegające zwrotowi koszty wynagrodzenia adwokata]

Język postępowania: hiszpański

(2022/C 213/10)

(Dz.U.UE C z dnia 30 maja 2022 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia n^o 49 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: EL, TP

Strona pozwana: Caixabank SA

Sentencja

1) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, odczytywane w świetle zasady skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w ramach ustalania kosztów związanych z powództwem dotyczącym nieuczciwego charakteru warunku umownego przewiduje ograniczenie wysokości wynagrodzenia adwokata podlegającego zwrotowi na rzecz konsumenta, który wygrał sprawę co do istoty, przez przedsiębiorcę obciążonego kosztami postępowania, pod warunkiem że ograniczenie to umożliwia konsumentowi uzyskanie z tego tytułu zwrotu kwoty rozsądnej i proporcjonalnej do kosztów, jakie obiektywnie musiał on ponieść, aby wytoczyć tego rodzaju powództwo.

2) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, odczytywane w świetle zasady skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, w myśl którego wartość przedmiotu sporu, stanowiąca podstawę ustalenia kosztów podlegających zwrotowi na rzecz konsumenta, który wygrał sprawę w ramach powództwa dotyczącego nieuczciwego charakteru warunku umownego, powinna zostać wskazana w pozwie lub w braku jej wskazania w pozwie ustalona na podstawie tego uregulowania bez możliwości jej zmiany w późniejszym czasie, pod warunkiem że sąd właściwy do ostatecznego ustalenia kosztów zachowa możliwość określenia wartości przedmiotu sporu w sposób realistyczny z punktu widzenia konsumenta, dzięki czemu zapewni on temu konsumentowi rzeczywiste prawo do uzyskania zwrotu kwoty rozsądnej i proporcjonalnej do kosztów, jakie obiektywnie musiał on ponieść w celu wytoczenia takiego powództwa.

¹ Dz.U. C 423 z 7.12.2020.