Sprawa C-385/20: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 49 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 12 sierpnia 2020 r. - EL, TP / Caixabank SA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.423.22/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 grudnia 2020 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 49 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 12 sierpnia 2020 r. - EL, TP / Caixabank SA

(Sprawa C-385/20)

Język postępowania: hiszpański

(2020/C 423/32)

(Dz.U.UE C z dnia 7 grudnia 2020 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia n^o 49 de Barcelona.

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: EL, TP.

Strona pozwana: Caixabank SA.

Pytania prejudycjalne

1) Należy ustalić, czy sądowa wykładnia art. 251, 394 ust. 3 i art. 411 Ley de Enjuiciamiento Civil (ustawy o postępowaniu cywilnym) dokonana w dekrecie z dnia 1 października 2019 r., zgodnie z którą zrównuje się wartość przedmiotu sporu z interesem ekonomicznym postępowania, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia wynagrodzenia, jakie zapłacił konsument swojemu adwokatowi, poprzez przyjęcie za podstawę stałej kwoty (18 000 EUR) ustalonej przez ustawę wyłącznie dla niemożliwej do ustalenia wartości przedmiotu sporu, a nie dla nieokreślonej wartości, jest sprzeczna z art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy ¹  [93/13/EWG], ponieważ nie można przywrócić sytuacji faktycznej i prawnej, w której konsument by znajdował, jeżeli brak byłoby wspomnianego warunku, pomimo iż został wydany na jego korzyść wyrok sądowy stwierdzający nieuczciwy charakter warunku, oraz ponieważ nie została usunięta nieracjonalna przesłanka procesowa związana z ograniczeniem kosztów, które to usunięcie zagwarantowałoby konsumentowi bardziej adekwatne i skuteczne środki w celu zgodnego z prawem wykonywania swoich praw.

2) Czy art. 394 ust. 3 Ley Enjuiciamiento Civil (ustawy o postępowaniu cywilnym) sam z siebie jest sprzeczny z art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy i czyni niemożliwym lub nadmiernie uciążliwym sądowe dochodzenie praw, jakie wspomniana dyrektywa przyznaje konsumentom, ponieważ nałożone przez ten artykuł na konsumenta ograniczenie, polegające na tym, że musi on ponosić cześć swoich własnych kosztów postępowania, oznacza, że przywrócić sytuacji faktycznej i prawnej, w jakiej konsument by się znajdował, jeżeli brak byłoby wspomnianego warunku, pomimo iż został wydany na jego korzyść wyrok sądowy stwierdzający nieuczciwy charakter warunku, oraz ponieważ nie została usunięta nieracjonalna przesłanka procesowa związana z ograniczeniem kosztów, które to usunięcie zagwarantowałoby konsumentowi bardziej adekwatne i skuteczne środki w celu zgodnego z prawem wykonywania swoich praw.

¹ Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s.29).