Sprawa C-373/17 P: Odwołanie wniesione w dniu 20 czerwca 2017 r. przez Agria Polska sp. z o.o.,Agria Chemicals Poland sp. z o.o.,Star Agro Analyse und Handels GmbH, Agria Beteiligungsgesellschaft mbH od wyroku Sądu dnia 16 maja 2017 r. w sprawie T-480/15, Agria Polska e.a./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.347.4

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 października 2017 r.

Odwołanie wniesione w dniu 20 czerwca 2017 r. przez Agria Polska sp. z o.o.,Agria Chemicals Poland sp. z o.o.,Star Agro Analyse und Handels GmbH, Agria Beteiligungsgesellschaft mbH od wyroku Sądu dnia 16 maja 2017 r. w sprawie T-480/15, Agria Polska e.a./Komisja

(Sprawa C-373/17 P)

Język postępowania: polski

(2017/C 347/04)

(Dz.U.UE C z dnia 16 października 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Agria Polska sp. z o.o., Agria Chemicals Poland sp. z o.o., Star Agro Analyse und Handels GmbH, Agria Beteiligungsgesellschaft mbH (Przedstawiciele: P. Graczyk i W. Rocławski)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie w całości wyroku Sądu z dnia 16 maja 2017 r. w sprawie T-480/15;

- wydanie przez Trybunał orzeczenia ostatecznego w sprawie, tj. stwierdzenie nieważności decyzji Komisji;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 101 TFUE i art. 102 TFUE w zw. z art. 17 ust. 1 zd. 2 TUE w zw. z art. 7 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 oraz w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 poprzez niedostrzeżenie przez Sąd oczywistych błędów popełnionych przez Komisję w ocenie prawdopodobieństwa naruszenia art. 101 lub art. 102 TFUE, istnienia interesu Unii we wszczęciu dochodzenia oraz zakresu koniecznych środków dowodowych.

W ramach pierwszego zarzutu skarżące wskazały na szczegółowe uchybienia Sądu, które polegały m.in. na: (i) uzasadnieniu jednoczesnego charakteru działań konkurentów skarżących (składaniu zawiadomień do organów krajowych) tylko i wyłącznie na podstawie przedstawionych przez nie wyjaśnień; (ii) nieuwzględnieniu faktu uchylenia większości decyzji administracyjnych wydanych na skutek zawiadomień konkurentów i nałożonych w ich wyniku na skarżące sankcji; (iii) pominięcie okoliczności, że zawiadomienia skierowane były również do organów niewłaściwych i ograniczenie się do stwierdzenia, że z uwagi na ryzyko naruszenia reputacji lub pierwotnego stanu sprzedawanych produktów uzasadnione mogło być informowanie właściwych organów; (iv) uznanie za Komisją, że nie istniał wystarczający interes Unii we wszczęciu dochodzenia, mimo że objęte wnioskiem działania dotyczyły terytorium kilku państw członkowskich i przedsiębiorstw działających na wielu rynkach; błędne uznanie, że złożenie przez skarżące zawiadomienia do krajowego organu ochrony konkurencji przesądzało o jego wyłącznej właściwości; (v) nieuwzględnienie faktu, że zakres koniecznych środków dowodowych i konieczność uruchomienia znacznych zasobów przemawia za właściwością Komisji; (vi) uznanie, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki tzw. "złośliwego procesowania się".

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady pełnej skuteczności prawa unijnego (effet utile) oraz błędnej wykładni tej zasady w odniesieniu do stosowania w praktyce art. 101 i 102 TFUE w zw. z art. 105 TFUE oraz art. 17 ust. 1 TUE poprzez: (i) nieuwzględnienie roli, jaką pełni Komisja w unijnym systemie ochrony konkurencji i przyjęcie, że Komisja nie ma obowiązku sprawdzania, czy organy krajowe dysponują odpowiednimi środkami do realizacji zadań wynikających z Rozporządzenia nr 1/2003, (ii) nieuwzględnienie argumentów skarżących dotyczących braku efektywności dochodzenia roszczeń przed sądami krajowymi w drodze private enforcement reguł konkurencji z uwagi na brak odpowiednich procedur oraz upływu okresów przedawnienia w prawie polskim, (iii) stwierdzenie przez Sąd, że skarżące nie wykazały, że polski organ ochrony konkurencji (Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów) nie zamierza ścigać i ukarać w skuteczny sposób naruszeń, mimo że bezspornym było, że Prezes UOKiK odmówił wszczęcia postępowania z uwagi na upływ obowiązującego ówcześnie rocznego terminu przedawnienia.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady skutecznej ochrony prawnej (art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności), prawa do skutecznego środka prawnego przed sądem (art. 47 ust. 1 Karty Praw Podstawowych UE) oraz prawa do dobrej administracji (art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych UE) poprzez: (i) utrzymanie w mocy decyzji Komisji o odrzuceniu wniosku skarżących bez stwierdzenia, czy doszło do naruszenia mimo uprzedniej odmowy ścigania naruszenia przez krajowy organ ochrony konkurencji z uwagi na wymogi formalne oraz braku realnej możliwości dochodzenia roszczeń odszkodowawczych na drodze prywatnoprawnej, (ii) błędne uznanie, że nie doszło do naruszenia zasady skutecznej ochrony prawnej, gdyż skarżącym przysługiwała skarga na decyzję Komisji o odrzuceniu wniosku; (iii) brak uwzględnienia, że prawo do skutecznej ochrony prawnej, do skutecznego środka prawnego i do dobrej administracji obejmują również prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, który w niniejszej sprawie nie został dochowany, gdyż Komisja wydała decyzję o odmowie wszczęcia postępowania po upływie 4,5 roku od dnia złożenia wniosku przez skarżące.