Sprawa C-34/19: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 4 marca 2020 r. - Telecom Italia SpA v. Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell’Economia e delle Finanze.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.161.9/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 maja 2020 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 4 marca 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio - Włochy) - Telecom Italia SpA / Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell'Economia e delle Finanze

(Sprawa C-34/19) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Usługi telekomunikacyjne - Wdrożenie zasady otwartej sieci telekomunikacyjnej - Dyrektywa 97/13/WE - Opłaty i należności mające zastosowanie do zezwoleń indywidualnych - System przejściowy ustanawiający opłatę wyższą od dozwolonej w dyrektywie 97/13/WE - Powaga rzeczy osądzonej związana z wyrokiem sądu wyższej instancji uznanym za sprzeczny z prawem Unii]

Język postępowania: włoski

(2020/C 161/13)

(Dz.U.UE C z dnia 11 maja 2020 r.)

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Telecom Italia SpA

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell'Economia e delle Finanze

Sentencja

1) Wykładni art. 22 ust. 3 dyrektywy 97/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie wspólnych przepisów ramowych dotyczących zezwoleń ogólnych i indywidualnych w sektorze usług telekomunikacyjnych należy dokonywać w ten sposób, że stał on na przeszkodzie przepisom krajowym przedłużającym obowiązywanie, w odniesieniu do roku 1998, nałożonego na przedsiębiorstwo telekomunikacyjne będące posiadaczem istniejącego w dniu wejścia w życie tej dyrektywy zezwolenia zobowiązania do uiszczenia opłaty obliczonej na podstawie obrotu, nie zaś jedynie na podstawie kosztów administracyjnych wydawania, zarządzania, kontroli i wdrożenia systemu zezwoleń ogólnych i indywidualnych.

2) Wykładni prawa Unii należy dokonywać w ten sposób, że nie zobowiązuje ono sądu krajowego do odstąpienia od stosowania krajowych przepisów proceduralnych przyznających powagę rzeczy osądzonej orzeczeniu sądowemu, nawet jeżeli umożliwiłoby to zaradzenie naruszeniu przepisu prawa Unii, co nie wyklucza możliwości pociągnięcia państwa do odpowiedzialności przez zainteresowane podmioty w celu uzyskania w ten sposób ochrony prawnej ich praw uznanych przez prawo Unii.

¹ Dz.U. C 182 z 27.5.2019.