Sprawa C-335/21: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 września 2022 r. - Vicente v. Delia

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2022.424.13

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 listopada 2022 r.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 września 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 10 bis de Sevilla - Hiszpania) - Vicente/Delia

(Sprawa C-335/21) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe praktyki handlowe stosowane wobec konsumentów - Zasada skuteczności - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Postępowanie uproszczone o zapłatę wynagrodzenia adwokata - Ewentualny nieuczciwy charakter warunków zawartych w umowie o wynagrodzenie - Uregulowanie krajowe nieprzewidujące możliwości kontroli sądowej - Artykuł 4 ust. 2 - Zakres wyjątku - Dyrektywa 2005/29/WE - Artykuł 7 - Praktyka handlowa wprowadzająca w błąd - Umowa zawarta między adwokatem a klientem zawierająca zakaz cofnięcia przez klienta powództwa bez wiedzy lub wbrew zaleceniom adwokata pod rygorem kary finansowej]

Język postępowania: hiszpański

(2022/C 424/14)

(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2022 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia n^o 10 bis de Sevilla

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vicente

Strona pozwana: Delia

Sentencja

1) Dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r., w świetle zasady skuteczności i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

należy interpretować w ten sposób, że:

sprzeciwia się ona uregulowaniu krajowemu dotyczącemu postępowania uproszczonego w sprawie zapłaty wynagrodzenia adwokata, zgodnie z którym rozstrzygnięcie w sprawie wniosku złożonego przeciwko klientowi będącemu konsumentem wydaje organ niebędący sądem, a udział sądu jest przewidziany dopiero na etapie ewentualnego odwołania od tego rozstrzygnięcia, przy czym sąd, przed którym ta sprawa się toczy, nie może badać, w razie potrzeby z urzędu, czy warunki zawarte w umowie stanowiącej podstawę żądanego wynagrodzenia są nieuczciwe, ani dopuścić przedstawienia przez strony dowodów innych niż dowody z dokumentów, które zostały już przedstawione przed organem pozasądowym.

2) Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, zmienionej dyrektywą 2011/83,

należy interpretować w ten sposób, że:

zakres wyjątku przewidzianego w tym przepisie nie obejmuje warunku umowy zawartej między adwokatem a klientem, zgodnie z którym klient zobowiązuje się stosować do instrukcji tego adwokata, nie działać bez jego wiedzy lub wbrew jego opinii oraz samemu nie cofać pozwu w sprawie, której prowadzenie powierzył temu adwokatowi, pod groźbą kary finansowej.

3) Dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady

należy interpretować w ten sposób, że:

umieszczenie w umowie zawartej między adwokatem a klientem warunku, zgodnie z którym ten ostatni zostanie obciążony karą finansową, jeżeli sam cofnie pozew w sprawie, której prowadzenie powierzył rzeczonemu adwokatowi, przy czym warunek ten odsyła do tabeli opłat izby zawodowej i nie było o nim mowy w ofercie handlowej ani w informacjach poprzedzających zawarcie umowy, należy uznać za praktykę handlową "wprowadzającą w błąd" w rozumieniu art. 7 tej dyrektywy, o ile powoduje to lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej transakcji, której inaczej by nie podjął, czego ustalenie jest zadaniem sądu krajowego.

¹ Dz.U. C 382 z 20.9.2021.