Sprawa C-331/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/Komisja Europejska, wniesione w dniu 3 lipca 2015 r. przez Republikę Francuską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.311.27

Akt nieoceniany

Wersja od: 21 września 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/ 12 Carl Schlyter/Komisja Europejska, wniesione w dniu 3 lipca 2015 r. przez Republikę Francuską

(Sprawa C-331/15 P)

Język postępowania: angielski

(2015/C 311/33)

(Dz.U.UE C z dnia 21 września 2015 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, D. Colas, F. Fize, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Carl Schlyter, Komisja Europejska, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji

Żądania wnoszącej odwołanie

Rząd francuski wnosi do Trybunału o:

- uchylenie wyroku wydanego przez czwartą izbę Sądu w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/ Komisja, w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 27 czerwca 2012 r. odmawiającej, w okresie zawieszenia, dostępu do szczegółowej opinii tej instytucji w sprawie projektu zarządzenia dotyczącego treści i warunków składania rocznej deklaracji substancji nanocząsteczkowych (2011/673/F), która została jej przekazana przez władze francuskie na podstawie dyrektywy 98/34/WE ¹ Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r.;

- odesłanie sprawy do Sądu;

- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wniesionym w dniu 3 lipca 2015 r. rząd francuski zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości, o uchylenie wyroku wydanego przez czwarta izbę Sądu w dniu 16 kwietnia 2015 r. w sprawie T-402/12 Carl Schlyter/Komisja (zwanego dalej "zaskarżonym wyrokiem").

Na poparcie odwołania rząd francuski podnosi jeden zarzut.

W uzasadnieniu tego zarzutu rząd francuski twierdzi w istocie, że Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa w odniesieniu do kwalifikacji procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (zwanej dalej "dyrektywą 98/34") oraz w odniesieniu do zastosowania wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (We) nr 1049/2001 ² Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanego dalej rozporządzeniem nr 1049/2001").

W pierwszej kolejności rząd francuski utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, odmawiając zakwalifikowania procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34 za dochodzenie w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

W trym względzie rząd francuski podnosi po pierwsze, ze przedstawiona przez Sąd w zaskarżonym wyroku definicja pojęcia dochodzenia nie jest oparta na żadnej z definicji zawartych w rozporządzeniu nr 1049/2001, w dyrektywie 98/34 czy w orzecznictwie.

Po drugie, definicja ta nie jest także spójna z rozwiązaniem przyjętym przez ósmą izbę Sądu w wyroku z dnia 25 września 2014 r. w sprawie T-306/12 Spirlea/Komisja. We wskazanym wyroku Sąd uznał bowiem, że postepowanie "EU Pilot" może być uznane za dochodzenie w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Tymczasem według rządu francuskiego cele i przebieg postępowania zwanego "EU Pilot" są w znacznej mierze analogiczne do celów i przebiegu procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

Po trzecie, na wypadek, gdyby Trybunał także posłużył się przedstawioną w zaskarżonym wyroku definicją pojęcia dochodzenia, rząd francuski twierdzi, że procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 w każdym razie odpowiada tej definicji, zważywszy na jej cel i przebieg.

W drugiej kolejności rząd francuski twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, posiłkowo, że nawet jeśli uzasadniona opinia wydana przez Komisję jest elementem dochodzenia w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, to ujawnienie tego dokumentu nie musi zagrażać celowi procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

W tym względzie rząd francuski podnosi, że strona skarżąca nie podniosła w żadnym momencie, ani w początkowej skardze, ani w replice, ani w swych uwagach w przedmiocie uwag interwenientów, argumentu, że nawet gdyby uznać, że procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 stanowi dochodzenie, to ujawnienie zaskarżonego dokumentu nie zagraża celowi tego dochodzenia.

W konsekwencji, ponieważ zarzut podniesiony posiłkowo przez Sąd nie został podniesiony przez skarżącego i dotyczy on legalności zaskarżonej decyzji co do istoty, rząd francuski stoi na stanowisku, że w pkt 84-88 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, podnoszą ten zarzut z urzędu.

Po drugie, w zaskarżonym wyroku Sąd uznał, ze celem procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34 jest zapobieżenie przyjęciu przez krajowego ustawodawcę normy technicznej, która stwarza barierę dla swobodnego przepływu towarów, swobodnego przepływu usług lub swobody przedsiębiorczości usługodawców w obrębie rynku wewnętrznego (pkt 85 zaskarżonego wyroku).

Rząd francuski uważa jednak, że Sąd dokonał w ten sposób zawężającej wykładni celu procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34.

Rząd francuski twierdzi bowiem, że oprócz celu zapewnienia zgodności norm krajowych, procedura przewidziana w dyrektywie 98/34 służy także celowi zapewnienia jakości dialogu między Komisją a danym państwem członkowskim.

¹ Dz.U. L 204, s. 37.

² Dz.U. L 145, s. 43.