Sprawa C-327/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 23 marca 2017 r. w sprawie T-239/15, Cryo-Save AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 31 maja 2017 r. przez Cryo-Save AG.
Dz.U.UE.C.2017.330.2/2
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 23 marca 2017 r. w sprawie T-239/15, Cryo-Save AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 31 maja 2017 r. przez Cryo-Save AG
(Sprawa C-327/17 P)
(2017/C 330/03)
(Dz.U.UE C z dnia 2 października 2017 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Cryo-Save AG (przedstawiciel: C. Onken, Rechtsanwältin)
Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, MedSkin Solutions Dr. Suwelack AG
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi jeden zarzut, mianowicie naruszenie art. 64 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego 1 , zasady 50 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego 2 w związku z art. 56 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 i zasadami 37 i 39 rozporządzenia nr 2868/ 95, art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009. Naruszenie polega na tym, że Sąd uznał za niedopuszczalny pierwszy zarzut skarżącej, będącej w niniejszym postępowaniu wnoszącą odwołanie.
W zarzucie pierwszym skarżąca, będąca wnoszącą odwołanie, powoływała się na niedopuszczalność wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do jej unijnego znaku towarowego. W uzasadnieniu podnosiła, że wniosek nie był wystarczająco uzasadniony wbrew art. 56 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 i zasadzie 37 lit. b) ppkt (iv) rozporządzenia nr 2868/95.
Sąd orzekł, że pierwszy zarzut skarżącej, będącej wnoszącą odwołanie, nie jest dopuszczalny, ponieważ skarżąca, będąca wnoszącą odwołanie, nie podniosła w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą naruszenia wymogów formalnych z art. 56 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 37 lit. b) ppkt (iv) rozporządzenia nr 2868/95, badanie odwołania było ograniczone do badania rzeczywistego używania, a Izba Odwoławcza z tego względu nie była w sposób konieczny zobowiązana do zbadania kwestii prawidłowości wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku. Badanie zarzutu pierwszego przez Sąd byłoby jego zdaniem równoznaczne z rozszerzeniem ram faktycznych i prawnych, którymi zajmowała się Izba Odwoławcza.
Przeciwko temu zwraca się skarżąca, będąca wnoszącą odwołanie, podnosząc argument, że dopuszczalność wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia stanowi wstępny wymóg orzeczenia co do istoty, który strona pozwana jest zobowiązana badać z urzędu w każdym stadium postępowania (art. 76 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, zasada 39 ust. 1, zasada 40 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95, art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, zasada 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95). Z tego względu nie ma znaczenia, czy skarżąca, będąca wnoszącą odwołanie, poruszyła konkretnie kwestię dopuszczalności wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku przed Izbą Odwoławczą.
Ponadto Wydział Unieważnień EUIPO z urzędu zbadał dopuszczalność wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku i wyraźnie uznał za spełnione warunki art. 56 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 i zasady 37 rozporządzenia nr 2868/95. Uznana w orzecznictwie Sądu zasada funkcjonalnej ciągłości wymaga pełnej kontroli przez Izbę Odwoławczą decyzji Wydziału Unieważnień, w tym oceny dopuszczalności wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku. Na poparcie swojego poglądu skarżąca powołuje się między innymi na orzecznictwo Sądu w sprawach KLEENCARE, wyrok z dnia 23 września 2003 r., T-308/01, pkt 24-26, 28, 29, 32 3 ; HOOLIGAN, wyrok z dnia 1 lutego 2005 r., T-57/03, pkt 22, 25 4 ).
Wreszcie skarżąca, będąca wnoszącą odwołanie, jak najbardziej zakwestionowała dopuszczalność wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku, choć innymi słowami, zarówno w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień, jaki i przed Wydziałem Sprzeciwów.
Z wszystkich trzech wymienionych powodów kwestia dopuszczalności wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku była częścią ram faktycznych i prawnych postępowania przed Izbą Odwoławczą. Badenie dopuszczalności wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku przez Sąd nie wykroczyło poza te ramy. W tym zakresie zarzut niedopuszczalności wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku różni się od powołania się na nowe podstawy wygaśnięcia lub unieważnienia lub od złożonego po terminie żądania dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego.