Sprawa C-282/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 20 maja 2009 r. w sprawach połączonych T-405/07 i T-406/07 CFCMCEE przeciwko OHIM, wniesione w dniu 22 lipca 2009 r. przez Caisse fédérale du Crédit mutuel Centre Est Europe (CFCMCEE).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2009.233.8/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 26 września 2009 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 20 maja 2009 r. w sprawach połączonych T-405/07 i T-406/07 CFCMCEE przeciwko OHIM, wniesione w dniu 22 lipca 2009 r. przez Caisse fédérale du Crédit mutuel Centre Est Europe (CFCMCEE)

(Sprawa C-282/09 P)

(2009/C 233/13)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 26 września 2009 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Caisse fédérale du Crédit mutuel Centre Est Europe (CFCMCEE) (przedstawiciele: adwokaci P. Greffe i L. Paudrat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania wnoszącego odwołanie

Uchylenie wyroku wydanego w dniu 20 maja 2009 r. przez trzecią izbę Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w części dotyczącej częściowego oddalenia skargi skarżącej i utrzymania w mocy decyzji wydanych przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego w dniach 10 lipca 2007 r. (sprawa R 119/2007-1) i 12 września 2007 r. (sprawa R 120/2007-1), na mocy których zostały odrzucone zgłoszenia wspólnotowych znaków towarowych PAYWEB CARD nr 003861051 i P@YWEB CARD nr 003861044 w odniesieniu do następujących towarów i usług:

– "karty z układem scalonym lub mikroprocesorem, karty magnetyczne, karty identyfikujące magnetyczne lub z mikroprocesorem, karty magnetyczne lub z mikroprocesorem płatnicze, mechanizmy na monety lub żetony do włączania telewizorów", należące do klasy 9,

– "usługi związane z nieruchomościami, ubezpieczenie od wypadków, agencje ściągania wierzytelności, analizy finansowe, ubezpieczenia, wycena majątku nieruchomego, emisja bonów wartościowych, kasy (banki) oszczędnościowe, wymiana walut, weryfikacja czeków, emisja czeków podróżnych, finansowe (doradztwo -), pośrednictwo ubezpieczeniowe, pośrednictwo w sprawach majątku nieruchomego, depozyty przedmiotów wartościowych, depozyty sejfowe, wycena finansowa (ubezpieczenia, bankowość, nieruchomości), usługi powiernicze, informacje finansowe (ubezpieczenia, bankowość, nieruchomości), zarządzanie majątkiem, informacje finansowe, ściąganie czynszów, ubezpieczenia zdrowotne, ubezpieczenia morskie, ubezpieczenia na życie, usługi w zakresie informacji finansowych on-line, interaktywne usługi informatyczne dotyczące informacji finansowych", należące do klasy 36,

– "łączność poprzez terminale komputerowe, nadawanie telegramów, informacja o telekomunikacji, poczta elektroniczna, przesyłanie informacji, komputerowa transmisja wiadomości i obrazów, transmisja satelitarna", należące do klasy 38.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi zasadniczo dwa zarzuty na poparcie odwołania.

W pierwszym zarzucie podnosi ona, że Sąd nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku uzasadnienia - naruszając w ten sposób art. 253 WE i art. 73 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) - ponieważ nie skrytykował zaskarżonych decyzji OHIM za brak uzasadnienia. W decyzjach tych bowiem Izba Odwoławcza OHIM przeprowadziła całościową analizę charakteru odróżniającego oznaczeń słownych PAYWEB CARD i P@YWEB CARD w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług, nie motywując swego rozstrzygnięcia w stosunku do każdego z nich. Natomiast całościowa analiza jest możliwa tylko wtedy, gdy między towarami i usługami występuje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek, pozwalający na stwierdzenie, że tworzą one kategorię lub wystarczająco jednolitą grupę, co w sposób oczywisty nie ma miejsca w niniejszym przypadku, ponieważ towary i usługi objęte zgłoszeniem pełnią różne funkcje.

W drugim zarzucie skarżąca kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę, zgodnie z którą zakresy stosowania poszczególnych bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji wymienionych w art. 7 ust. 1 lit. b)-d) rozporządzenia nr 40/94 w pewien sposób na siebie zachodzą. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału każda z podstaw odmowy rejestracji wymienionych w art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia jest niezależna od innych i wymaga odrębnego rozpatrzenia. A zatem Sąd błędnie zastosował art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia w stosunku do towarów należących do klasy 9, gdyż w ich przypadku nie przeprowadził faktycznego odrębnego badania podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w tym przepisie.

______

⁽¹⁾ Dz.U. 1994, L 11, s. 1