Sprawa C-28/15: Koninklijke KPN NV i in. v. Autoriteit Consument en Market (ACM) (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.419.13

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 listopada 2016 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 września 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor Bedrijfsleven - Niderlandy) - Koninklijke KPN NV i in./Autoriteit Consument en Market (ACM)

(Sprawa C-28/15) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólne ramy regulacyjne sieci i usług łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/21/WE - Artykuły 4 i 19 - Krajowy organ regulacyjny - Przepisy harmonizujące - Zalecenie 2009/396/WE - Znaczenie prawne - Dyrektywa 2002/19/WE - Artykuły 8 i 13 - Operator wskazany jako posiadający znaczącą pozycję na rynku - Obowiązki nałożone przez krajowy organ regulacyjny - Kontrola cen i obowiązki związane z systemem księgowania kosztów - Stawki za zakańczanie połączeń w sieciach stacjonarnych i ruchomych - Zakres kontroli, jaką sądy krajowe mogą sprawować nad decyzjami krajowych organów regulacyjnych)

Język postępowania: niderlandzki

(2016/C 419/15)

(Dz.U.UE C z dnia 14 listopada 2016 r.)

Sąd odsyłający

College van Beroep voor Bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Koninklijke KPN NV, KPN BV, T-Mobile Netherlands BV, Tele2 Nederland BV, Ziggo BV, Vodafone Libertel BV, Ziggo Services BV dawniej UPC Nederland BV, Ziggo Zakelijk Services BV dawniej UPC Business BV

Strona pozwana: Autoriteit Consument en Market (ACM)

Sentencja

1) Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 8 i 13 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie), zmienionej dyrektywą 2009/140, należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozpatrujący spór dotyczący zgodności z prawem obowiązku taryfowego nałożonego przez krajowy organ regulacyjny w odniesieniu do świadczenia usług zakańczania połączeń w sieciach stacjonarnych i ruchomych może przyjąć rozstrzygnięcie odbiegające od zalecenia Komisji 2009/396/WE z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie uregulowań dotyczących stawek za zakańczanie połączeń w sieciach stacjonarnych i ruchomych, rekomendującego model obliczania kosztów zwanym "pure BU LRIC" (Bottom-Up Long-Run Incremental Costs) jako właściwy środek regulacji cen na rynku zakańczania połączeń wyłącznie wtedy, gdy uzna, że wymagają tego względy związane z okolicznościami rozpatrywanej sprawy, w szczególności ze szczególnymi cechami rynku w danym państwie członkowskim.

2) Prawo Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozpatrujący spór dotyczący zgodności z prawem obowiązku taryfowego nałożonego przez krajowy organ regulacyjny w odniesieniu do świadczenia usług zakańczania połączeń w sieciach stacjonarnych i ruchomych może ocenić proporcjonalność tego obowiązku w świetle celów określonych w art. 8 dyrektywy 2002/21, zmienionej dyrektywą 2009/140, a także w art. 13 dyrektywy 2002/19, zmienionej dyrektywą 2009/140, i uwzględnić okoliczność, iż wspomniany obowiązek służy wspieraniu interesów użytkowników końcowych na rynku detalicznym, który nie może podlegać regulacji.

Sąd krajowy nie może, przy dokonywaniu sądowej kontroli decyzji krajowego organu regulacyjnego, wymagać od tego organu, aby wykazał, że wspomniany obowiązek faktycznie realizuje cele określone w art. 8 dyrektywy 2002/21, zmienionej dyrektywą 2009/ 140.

¹ Dz.U. C 138 z 27.4.2015.