Sprawa C-271/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-456/13, Sea Handling/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Sea Handling SpA, w likwidacji, dawniej Sea Handling SpA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.311.17

Akt nieoceniany

Wersja od: 21 września 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-456/13, Sea Handling/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Sea Handling SpA, w likwidacji, dawniej Sea Handling SpA

(Sprawa C-271/15 P)

Język postępowania: włoski

(2015/C 311/22)

(Dz.U.UE C z dnia 21 września 2015 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Sea Handling SpA, w likwidacji, dawniej Sea Handling SpA (przedstawiciele: adwokaci B. Nascimbene i M. Merola)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

- Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie T-456/13;

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej, Ref. Ares(2013)2028929, z dnia 12 czerwca 2013 r. oddalającej wniosek SEA Handling o udzielenie dostępu do niektórych dokumentów dotyczących postępowania w sprawie pomocy państwa SA. 21420 - Włochy/SEA Handling;

- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami, w tym kosztami związanymi z postępowaniem przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

1. Zarzut pierwszy: naruszenie prawa, wewnętrzna sprzeczność uzasadnienia, jak również niewystarczające uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oceny wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia zawartego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 ¹ .

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, uznając, że Komisja zgodnie z prawem oparła się na ogólnym domniemaniu poufności w obliczu wniosku o udzielenie dostępu do konkretnych dokumentów. Dokonana przez Sąd wykładnia wyjątku dotyczącego ochrony celów dochodzenia przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 wprowadza ograniczenie prawa dostępu do dokumentów (i) nieproporcjonalne do celów przyświecających art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz (ii) nieodpowiednio uzasadnione.

W pierwszym zastrzeżeniu wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd nie może upoważnić Komisji do powołania się na domniemanie ogólne w przypadku wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów w postępowaniu w sprawie pomocy państwa, w którym to wniosku wskazano dokładnie i szczegółowo żądane dokumenty. Odnosi się to tym bardziej do sytuacji, gdy w takim kontekście jak kontekst niniejszej sprawy charakteryzujący się godnymi pożałowania uchybieniami proceduralnymi, które można przypisać Komisji, taki sposób postępowania prowadzi do przekształcenia ogólnego domniemania poufności w domniemanie niewzruszalne bez możliwości zakwestionowania tego przez osobę, która wnosi o udzielenie dostępu do dokumentów, z naruszeniem treści art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001.

W drugim zastrzeżeniu wnosząca odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok nie został odpowiednio uzasadniony, gdyż nie wskazano w nim, z jakich powodów Sąd uważa, iż możliwe jest zastosowanie zasady prawnej wyrażonej w wyroku Trybunału z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Technische Glaswerke Illmenau, sprawa C-139/07P, EU: C:2010:376, do przypadków, w których mamy do czynienia z wnioskiem o udzielenie dostępu nie do całości akt sprawy, lecz do poszczególnych wyraźnie wskazanych dokumentów.

2. Zarzut drugi: naruszenie prawa w zaskarżonym wyroku, jako że Sąd wykluczył możliwość częściowego dostępu do dokumentów.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, orzekając, iż zastosowanie domniemania ogólnego uzasadnia odmowę ujawnienia żądanych dokumentów, upoważniając Komisję do nieudzielenia częściowego dostępu do tych dokumentów. W niniejszym przypadku nie były spełnione przesłanki, które w przeszłości skłoniły Trybunał do odmowy udzielenia częściowego dostępu do akt spraw objętych ogólnymi domniemaniami poufności, a zatem Komisja nie mogła zgodnie z prawem odmówić częściowego dostępu jedynie z tego powodu, że żądane dokumenty były zawarte w administracyjnych aktach sprawy postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa.

3. Zarzut trzeci: naruszenie prawa w zaskarżonym wyroku, jako że Sąd nie wywiązał się z obowiązku zbadania dokumentów będących przedmiotem odmowy dostępu.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, gdyż nie wywiązał się z obowiązku zbadania dokumentów będących przedmiotem odmowy dostępu, uznając, że może skontrolować postępowanie Komisji bez zapoznania się ze spornymi dokumentami.

4. Zarzut czwarty: wewnętrzna sprzeczność i naruszenie prawa, jako że Sąd nie przypisał odpowiedniego znaczenia nieprawidłowościom proceduralnym, jakich Komisja dopuściła się przy wydawaniu zaskarżonej decyzji.

W zaskarżonym wyroku doszło do naruszenia prawa, gdyż Sąd zaprzeczył, jakoby błędy proceduralne popełnione przez Komisję miały wpływ na zdolność wnioskodawcy do przedstawienia jego stanowiska w kwestii możliwości zastosowania domniemania poufności w niniejszym przypadku. Sąd nie uwzględnił okoliczności, iż błędy, o których mowa, zagrażały prawom proceduralnym wnioskodawcy, przekształcając tym samym de facto ogólne domniemanie szkody dla dochodzenia, które jest domniemaniem względnym, w domniemanie niewzruszalne.

5. Zarzut piąty: naruszenie prawa, jako że Sąd zaprzeczył istnieniu nadrzędnego interesu publicznego.

Sąd dopuścił się naruszenia prawa, twierdząc, że nie istnieje nadrzędny interes publiczny, na który można by się powołać wobec wyjątków przewidzianych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, nie uwzględniając w należyty sposób argumentów przedstawionych w tej kwestii przez wnoszącą odwołanie.

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).