Sprawa C-263/07: Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.211.12

Akt nienormatywny

Wersja od: 8 września 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-263/07)

(2007/C 211/22)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2007 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że nie dokonując prawidłowej transpozycji art. 9 ust. 4 i art. 13 ust. 1 a także załącznika I do dyrektywy Rady 96/61/WE dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli⁽¹⁾, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

– obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi trzy zarzuty na poparcie swej skargi.

Po pierwsze, zarzuca ona pozwanej dokonanie nieprawidłowej transpozycji art. 9 ust 4 dyrektywy, 96/61 ponieważ uzupełniła ona poprawną definicję "najlepszych dostępnych technik" odwołaniem do "nadmiernych kosztów" tych technik, które nie występuje w dyrektywie. Istotnie, o ile dyrektywa stanowi, iż najlepsze dostępne techniki oznaczają techniki o takim stopniu rozwoju, który pozwala na ich wdrożenie w danym sektorze przemysłu, zgodnie z istniejącymi warunkami ekonomicznymi i technicznymi, dyrektywa nie zezwala jednak na planowe wyłączenie technik, których możliwość wdrożenia oraz dostępność pociągałyby za sobą nadmierne koszty w odniesieniu do zakładów o średniej wielkości oraz dobrej kondycji ekonomicznej z tej samej lub podobnej branży. Tego typu uściślenie wykracza ponad to, co jest w tym względzie przewidziane przez dyrektywę.

Po drugie, Komisja zarzuca pozwanej, że ograniczyła ona zakres obowiązku ponownego rozpatrzenie i aktualizacji warunków pozwolenia, przewidzianego w art. 13 ust. 1 dyrektywy, gdyż zgodnie z brzmieniem krajowych przepisów dokonujących transpozycji ponowne rozpatrzenie ma miejsce jedynie w trzech ściśle określonych przypadkach lub w przypadku "należycie uzasadnionej" potrzeby. Brzmienie to znów jest bardziej restrykcyjne niż brzmienie dyrektywy, która odwołuje się jedynie do "okresowego" poddawania warunków pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu oraz, "w miarę potrzeby", aktualizacji.

Po trzecie Komisja zarzuca pozwanej, że dokonała nieprawidłowej transpozycji załącznika I do dyrektywy, ponieważ środki krajowe dokonujące transpozycji mówią o "kotłowniach o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 50 MW" zamiast o "instalacjach energetycznego spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 50 MW" jak jest to przewidziane w kategorii 1.1 ww. załącznika. Komisja zaznacza w tym względzie, że ta ostatnia kategoria jest szersza niż kategoria zawierająca wyłącznie kotłownie.

______

⁽¹⁾ Dz. U. L 257, str. 26.