Sprawa C-252/13: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.207.25/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 lipca 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-252/13)

(2013/C 207/40)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 20 lipca 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Martin i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

– stwierdzenie, że utrzymując w mocy przepisy prawa niderlandzkiego niezgodne z art. 1 akapit drugi lit. a) i b), art. 15 i art. 28 ust. 2 dyrektywy 2006/54/EG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) ¹ , Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

– obciążenie Królestwo Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja jest zdania, że niderlandzkie prawo pracy nie wskazuje w dostatecznie wyraźny sposób, że gdy powracająca do pracy po zakończeniu urlopu macierzyńskiego pracownica napotyka mniej korzystne warunki pracy, to jest to niezgodne z zakazem dyskryminacji związanej z ciążą, porodem lub macierzyństwem.

Sama tylko okoliczność, że pracodawca, który dokonuje w umowie o pracę jednostronnie zmian dotyczących uzgodnionych zadań i warunków pracy, nie wykonuje swoich zobowiązań, nie czynni tego zakazu dostatecznie wyraźnym.

Argument, iż w przypadku, gdy komuś przyznane zostało ustawowe prawo do urlopu w nieunikniony sposób implikuje to niezgodność z prawem każdego mniej korzystnego traktowania, jest niewystarczający. Podobnie możliwość powołania się na ogólny zakaz dyskryminacji i zasadę dobrego pracodawcy, wyrażonych w Burgerlijk Wetboek (kodeksie cywilnym), nie stanowi dostatecznie wyraźnej i dokładnej transpozycji dyrektywy. Te ogólne zasady, obowiązujące w prawie niderlandzkim, nie stanowią dostatecznie wyraźnej transpozycji przepisów dyrektywy.

Sytuacja ta nie odpowiada wymogom przejrzystości i pewności prawa, które to wymogi Trybunał sformułował w odniesieniu do transpozycji dyrektywy do wewnątrzkrajowego porządku prawnego.

¹ Dz.U. L 204, s. 23