Sprawa C-250/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 19 lutego 2016 r. w sprawie T-53/14, Ludwig-Bölkow-Systemtechnik/Komisja, wniesione w dniu 2 maja 2016 r. przez Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.222.9

Akt nieoceniany

Wersja od: 20 czerwca 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 19 lutego 2016 r. w sprawie T-53/14, Ludwig-Bölkow-Systemtechnik/Komisja, wniesione w dniu 2 maja 2016 r. przez Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH

(Sprawa C-250/16 P)

Język postępowania: niemiecki

(2016/C 222/11)

(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2016 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH (przedstawiciel: M. Núñez Müller, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

- uchylenie pkt 3 sentencji zaskarżonego wyroku, w którym skarga w sprawie T-53/14 została oddalona w pozostałym zakresie, i związanego z tym rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów zawartego w pkt 4 sentencji;

- zmiana pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku, mocą którego kwoty należne tytułem odszkodowania ryczałtowego od spółki Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH zostały obniżone do wysokości 10 % podlegających zwrotowi zaliczek, w taki sposób, aby spółka Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH nie musiała zwracać żadnej kwoty tytułem odszkodowania ryczałtowego;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego, a także - w uzupełnieniu pkt 4 sentencji zaskarżonego wyroku - kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego w sprawie T-53/14.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie nie dotyczy pkt 1 sentencji wyroku Sądu w sprawie T-53/14, w którym Sąd stwierdził, że w odniesieniu do drugiego i trzeciego żądania skargi postępowanie należy umorzyć. Odwołanie nie dotyczy także pkt 2 sentencji wyroku Sądu w sprawie T-53/14 w zakresie, w jakim Sąd obniżył w nim kwoty należne tytułem odszkodowania ryczałtowego do kwoty odpowiadającej 10 % zaliczek, które mają być zwrócone w ramach przedsięwzięć HyWays, HyApproval i HarmonHy. Punkt 2 sentencji wyroku jest natomiast kwestionowany w zakresie, w jakim kwoty należne tytułem odszkodowania nie zostały obniżone do zera, zgodnie z żądaniem skargi. Punkt 3 sentencji tego wyroku jest kwestionowany w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim żądanie pierwsze i (częściowo) czwarte. Punkt 4 sentencji zaskarżonego wyroku jest kwestionowany z tego względu, że uwzględnienie odwołania powinno doprowadzić do innego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów oraz z tego względu, że Sąd nie obciążył Komisji, wbrew żądaniu skarżącej, kosztami postępowania związanymi z żądaniami, w odniesieniu do których postępowanie zostało umorzone.

Wnosząca odwołanie stoi na stanowisku, że w zaskarżonym wyroku naruszono obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 36 i art. 53 ust. 1 statutu Trybunału, zasadę dobrej wiary, zakaz przeinaczania dowodów oraz mające zastosowanie prawo belgijskie.

W zaskarżonym wyroku naruszono obowiązek uzasadnienia, gdyż Sąd błędnie pod względem prawnym i bez uzasadnienia odnoszącego się do istoty zagadnienia uznał, że metoda obliczania stawki godzinowej zastosowana przez skarżącą w odniesieniu do podlegających zwrotowi kosztów doprowadziła do tego, że Komisja musiała uczestniczyć w pokryciu całkowitych kosztów niezależnych od przedsięwzięć.

Ponadto w zaskarżonym wyroku naruszono ogólną zasadę dobrej wiary, ponieważ niejasność w treści zawartych w spornych umowach warunków ogólnych należało rozstrzygnąć na niekorzyść Komisji i na korzyść skarżącej, zamiast przenosić na skarżącą ryzyko ich stosowania.

W zaskarżonym wyroku naruszono również zakaz przeinaczania dowodów, ponieważ ocena przedstawienia okoliczności faktycznych przez skarżącą w pierwszej instancji jest oczywiście błędna.

W zaskarżonym wyroku naruszono ponadto wiążące przepisy mającego zastosowania prawa belgijskiego oraz zasadę skutecznej ochrony prawnej, gdyż błędnie uznano, że wykładnia ogólnych warunków jest "jasna", a w efekcie wyłączono zastosowanie prawa belgijskiego.

W zaskarżonym wyroku naruszono wreszcie obowiązek uzasadnienia i mające zastosowanie prawo, gdyż w odniesieniu do obowiązku zapłaty odszkodowania ryczałtowego uznano w nim, że chociaż art. II.30 ogólnych warunków jest sprzeczny z obowiązującym prawem belgijskim, to jednak nie stwierdzono na tej podstawie, że ów art. II.30 nie ma zastosowania, i w sposób niezgodny z prawem wprowadzono obniżkę, kontynuując jego stosowanie.