Sprawa C-243/19: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 29 października 2020 r. - A v. Veselibas ministrija.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.433.9

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 grudnia 2020 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 29 października 2020 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstaka tiesa (Senats) - Łotwa] - A / Vesellbas ministrija

(Sprawa C-243/19) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 20 ust. 2 - Dyrektywa 2011/24/UE - Artykuł 8 ust. 1 i 5 oraz art. 8 ust. 6 lit. d) - Ubezpieczenie zdrowotne - Opieka szpitalna udzielona w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie ubezpieczenia - Odmowa udzielenia uprzedniej zgody - Leczenie szpitalne, które może zostać skutecznie przeprowadzone w państwie członkowskim ubezpieczenia - Artykuł 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Odmienne traktowanie ze względu na religię)

Język postępowania: łotewski

(2020/C 433/08)

(Dz.U.UE C z dnia 14 grudnia 2020 r.)

Sąd odsyłający

Augstaka tiesa (Senats)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Strona pozwana: Veselibas ministrija

Sentencja

1) Artykuł 20 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w związku z art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie miejsca zamieszkania ubezpieczonego odmówiło mu wydania zgody, o której mowa w art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia, w sytuacji gdy w państwie tym jest dostępne leczenie szpitalne, którego skuteczność medyczna nie budzi żadnych wątpliwości, lecz stosowana metoda leczenia jest niezgodna z przekonaniami religijnymi zainteresowanego.

2) Artykuł 8 ust. 5 i art. 8 ust. 6 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej w związku z art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie ubezpieczenia pacjenta odmówiło mu wydania zgody, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej dyrektywy, w sytuacji gdy w państwie tym jest dostępne leczenie szpitalne, którego skuteczność medyczna nie budzi żadnych wątpliwości, lecz stosowana metoda leczenia jest niezgodna z przekonaniami religijnymi tego pacjenta, chyba że wspomniana odmowa jest obiektywnie umotywowana uzasadnionym celem polegającym na utrzymaniu potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych i stanowi właściwy i konieczny środek do osiągnięcia tego celu, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

¹ Dz.U. C 182 z 27.5.2019.