Sprawa C-243/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 30 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 27 kwietnia 2016 r. - Antonio Miravitlles Ciurana, Alberto Marina Lorente, Jorge Benito García i Juan Gregorio Benito García/Contimark S.A. i Jordi Socías Gispert.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.279.12

Akt nieoceniany

Wersja od: 1 sierpnia 2016 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social n^o 30 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 27 kwietnia 2016 r. - Antonio Miravitlles Ciurana, Alberto Marina Lorente, Jorge Benito García i Juan Gregorio Benito García/Contimark S.A. i Jordi Socías Gispert

(Sprawa C-243/16)

Język postępowania: hiszpański

(2016/C 279/17)

(Dz.U.UE C z dnia 1 sierpnia 2016 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social n^o30 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Antonio Miravitlles Ciurana, Alberto Marina Lorente, Jorge Benito García i Juan Gregorio Benito García

Strona pozwana: Contimark S.A. i Jordi Socías Gispert

Pytania prejudycjalne

1) Czy na podstawie dyrektyw 2009/101/WE ¹ i 2012/30/UE ² oraz ich transpozycji dokonanej między innymi w art. 236, 237, 238, 241 i 367 Ley de Sociedades de Capital (ustawy o spółkach kapitałowych) wierzyciel spółki handlowej, który dochodzi swej należności wynikającej ze stosunku pracy przed właściwymi hiszpańskimi organami sądowymi - tj. sądami orzekającymi w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych - ma prawo do jednoczesnego wystąpienia przed tym samym sądem z powództwem bezpośrednim przeciwko spółce w celu dochodzenia należności wynikającej ze stosunku pracy oraz, dodatkowo, z powództwem przeciwko zarządzającej spółką osobie fizycznej, która ponosi odpowiedzialność solidarną za zobowiązania tej spółki ze względu na niedopełnienie obowiązków z zakresu prawa handlowego przewidzianych we wskazanych dyrektywach, przetransponowanych w hiszpańskiej ustawie LSC?

2) Czy orzecznictwo hiszpańskiej Sala de lo Social del Tribunal Supremo (izby ds. socjalnych sądu najwyższego) zawarte w wyrokach z dnia 28 lutego 1997 r. (RJ 1997\4220), z dnia 28 października 1997 r. (RJ 1997\7680), z dnia 31 grudnia 1997 r. (RJ 1997\9644), z dnia 13 kwietnia 1998 r. (RJ 1998\4577), z dnia 17 stycznia 2000 r. (RJ 2000 \918), z dnia 9 czerwca 2000 r. (RJ 2000\5109), z dnia 8 maja 2002 r. i z dnia 20 grudnia 2012 r. (opisane zwięźle w niniejszym postanowieniu w punkcie drugim części zatytułowanej "Mające zastosowanie orzecznictwo sądów krajowych") może naruszać art. 2, 6, 7 i 8 dyrektywy 2009/101/WE i art. 19 i 36 dyrektywy 2012/30/UE, zważywszy że hiszpańskie sądy orzekające w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie mogą stosować bezpośrednio do należności wynikających ze stosunku pracy gwarancji przewidzianych we wskazanych dyrektywach wspólnotowych, przetransponowanych w art. 236, 237, 238, 241, 367 i in. LSC dla wierzycieli spółek handlowych, w sytuacji gdy zarządzające nimi osoby fizyczne nie dopełniły wymogów formalnych w zakresie podania do wiadomości istotnych dokumentów spółki, przewidzianych w dyrektywach 2009/101 i 2012/30 przetransponowanych w hiszpańskiej ustawie LSC?

3) Czy orzecznictwo hiszpańskiej Sala de lo Social del Tribunal Supremo (izby ds. socjalnych sądu najwyższego) zawarte w wyrokach z dnia 28 lutego 1997 r. (RJ 1997\4220), z dnia 28 października 1997 r. (RJ 1997\7680), z dnia 31 grudnia 1997 r. (RJ 1997\9644), z dnia 13 kwietnia 1998 r. (RJ 1998\4577), z dnia 17 stycznia 2000 r. (RJ 2000 \918), z dnia 9 czerwca 2000 r. (RJ 2000\5109), z dnia 8 maja 2002 r. i z dnia 20 grudnia 2012 r. (opisane zwięźle w niniejszym postanowieniu w punkcie drugim części zatytułowanej "Mające zastosowanie orzecznictwo sądów krajowych") może być sprzeczne z art. 20 i 21 w związku z art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie, w jakim zmusza ono wierzyciela należności wynikających ze stosunku pracy - pracownika - do wszczęcia dwóch postępowań sądowych, jednego przed sądem pracy w celu uzyskania stwierdzenia, że przysługują od przedsiębiorstwa należności wynikające ze stosunku pracy, a drugiego przed sądem cywilnym lub gospodarczym w celu uzyskania stwierdzenia odpowiedzialności solidarnej członków zarządu spółki lub innych osób fizycznych, w sytuacji gdy wymóg tego rodzaju nie jest przewidziany w odniesieniu do żadnej innej kategorii wierzycieli, bez względu na charakter wierzytelności, ani w dyrektywie 2009/101/WE, ani w dyrektywie 2012/30/UE, ani też w krajowych przepisach prawnych (LSC) transponujących wskazane uregulowania wspólnotowe do prawa hiszpańskiego?

¹ Dyrektywa 2009/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 48 akapit drugi Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 258, s. 11).

² Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/30/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 54 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w celu uzyskania ich równoważności, dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich w zakresie tworzenia spółki akcyjnej, jak również utrzymania i zmian jej kapitału (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 315, s. 74).