Sprawa C-239/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawie T-110/07 Siemens AG przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 19 maja 2011 r. przez Siemens AG.
Dz.U.UE.C.2011.226.13/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-239/11 P)
(2011/C 226/26)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 30 lipca 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Siemens AG (przedstawiciele: adwokaci I. Brinker, C. Steinle i M. Hörster)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
1) uchylenie wyroku Sądu (druga izba) z dnia 3 marca 2011 w sprawie T-110/07 w zakresie, w jakim jest on niekorzystny dla wnoszącego odwołanie;
2) stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 stycznia 2007 r. (COMP/F/38.899 - Rozdzielnice z izolacją gazową) w dotyczącej go części;
posiłkowo: uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na niego w tej decyzji;
3) posiłkowo względem pkt 2: odesłanie sprawy do Sądu do jej ponownego rozpoznania zgodnie z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału;
4) w każdym razie obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu, którym oddalił on skargę wnoszącego odwołanie na decyzję Komisji C(2006) 6762 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2007 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.899 - Rozdzielnice z izolacją gazową).
Wnoszący odwołanie podnosi siedem zarzutów w jego uzasadnieniu.
Po pierwsze, Sąd naruszył prawo podstawowe do rzetelnego procesu sądowego (art. 6 EKPC w związku z art. 6 ust. 3 TUE i art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej) oraz prawo do obrony (art. 48 ust. 2 karty praw podstawowych), opierając swoje ustalenie, że wnoszący odwołanie uczestniczył w kartelu od 22 kwietnia do 1 września 1999 r., zasadniczo na zeznaniach jednego świadka, nie dając wnoszącemu odwołanie możliwości przepytania tego świadka.
Po drugie, uznając, że wnoszący odwołanie uczestniczył w kartelu od 22 kwietnia do 1 września 1999 r., Sąd dopuścił się wypaczenia dowodów i naruszył zasady empiryczne. Tym samym Sąd nieprawidłowo ustalił, że wnoszący odwołanie uczestniczył w kartelu od 22 kwietnia do 1 września 1999 r., i błędnie określił czas trwania naruszenia.
Po trzecie, Sąd niesłusznie zaprzeczył przedawnieniu ścigania za okres do 22 kwietnia 1999 r. i błędnie przyjął, że naruszenie miało charakter jednolity i ciągły.
Po czwarte, Sąd naruszył zasadę równego traktowania, akceptując, że Komisja posłużyła się różnymi latami referencyjnymi w celu ustalenia względnego znaczenia przedsiębiorstw biorących udział w naruszeniu, klasyfikując tym samym wnoszącego odwołania błędnie na podstawie pkt 1 lit. A wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien.
Po piąte, Sąd nie obniżył zwiększenia kwoty wyjściowej grzywny, które ma zapewnić skutek odstraszający, odpowiednio do różnicy wielkości między wnoszącym odwołanie a ABB, naruszając w ten sposób zasadę równego traktowania.
Po szóste, Sąd naruszył art. 6 EKPC i art. 47 karty praw podstawowych, nie korzystając ze swego nieograniczonego prawa kontroli decyzji Komisji nakładających grzywny.
Po siódme, Sąd błędnie określił zakres obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 TFUE (dawniej art. 253 WE), stawiając niewystarczające wymogi co do warunków uzasadnienia obowiązujących przy obliczaniu mnożnika służącego zapewnieniu skutku odstraszającego.