Sprawa C-231/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do 124/07 Siemens AG Österreich i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 maja 2011 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.204.17

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 lipca 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do 124/07 Siemens AG Österreich i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 maja 2011 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-231/11 P)

(2011/C 204/31)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Antoniadis, R. Sauer, N. von Lingen, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Siemens AG Österreich, VA Tech Transmission & Distribution GmbH & Co. KEG, Siemens Transmission & Distribution Ltd, Siemens Transmission & Distribution SA, Nuova Magrini Galileo SpA

Żądania wnoszącego odwołanie

Komisja wnosi,

po pierwsze, tytułem żądania głównego,

– o uchylenie pkt 2 sentencji wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim opiera się on na ustaleniu Sądu przyjętym w pkt 157 zaskarżonego wyroku, iż Komisja jest zobowiązana do wskazania każdorazowego udziału poszczególnych spółek w kwotach, które zostały określone wobec nich jako dłużników solidarnych;

– o uchylenie pkt 3 sentencji wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim Sąd zgodnie ze stwierdzeniami w pkt 158 w związku z pkt 245, 247, 262 i 263 zaskarżonego wyroku ustala na nowo grzywny wraz ze wskazaniem udziału w kwocie grzywny, którzy przypada na każdą poszczególną spółkę;

po drugie, posiłkowo,

– o uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim nakłada na Komisję zgodnie z pkt 157 zaskarżonego wyroku obowiązek wskazania każdorazowego udziału poszczególnych spółek w kwotach, które zostały określone wobec nich jako dłużników solidarnych;

– o uchylenie wyroku z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim zgodnie ze stwierdzeniami w pkt 158 zaskarżonego wyroku określa w pkt 245, 247, 262 i 263 wyroku udział w kwocie grzywny, który przypada na każdą poszczególną spółkę, i przez to zmienia decyzję Komisji z dnia 24 stycznia 2007 r. (C(2006) 6762 wersja ostateczna) w sprawie COMP/38.899 - Rozdzielnice z izolacją gazową;

po trzecie,

– oddalenie skarg w sprawach T-122/07, T-123/07 i T-124/07 w zakresie żądanego stwierdzenia nieważności art. 2 lit. j), k), i l) decyzji K(2006) 6762 wersja ostateczna;

po czwarte,

– o obciążenie drugiej strony postępowania i skarżących kosztami postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

1) Nałożony na Komisję obowiązek ustalenia indywidualnych zakresów odpowiedzialności w stosunku między dłużnikami solidarnymi nie uwzględnia ograniczeń uprawnień i obowiązków przyznanych Komisji na mocy art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 i ingeruje w krajowe porządki prawne. Te uprawnienia i obowiązki obejmują stosunek na zewnątrz, tzn. nałożenie grzywien i ewentualnie określenia solidarnej odpowiedzialności adresatów decyzji. Wynikający z ustalenia odpowiedzialności solidarnej stosunek wewnętrzny między dłużnikami solidarnymi wraz z ewentualnymi roszczeniami regresowymi między nimi podlega natomiast co do zasady prawu państw członkowskich.

2) Sąd przekroczył granice swojego nieograniczonego prawa orzekania, ustalając w sposób wiążący zakresy odpowiedzialności w stosunkach wewnętrznych w kontekście ewentualnych roszczeń regresowych przed sądami krajowymi.

3) Postulowany przez Sąd obowiązek dogłębnego uregulowania przez Komisję skutków prawnych wynikających z odpowiedzialności solidarnej nie może być oparty na przywołanej w tym kontekście przez Sąd zasadzie indywidualizacji kar i sankcji; jest on ponadto sprzeczny z zasadą odpowiedzialności przedsiębiorstwa za naruszenia art. 101 i 102 TFUE.

4) Sąd dokonał rozstrzygnięcia ultra petita i naruszył zasady postępowania kontradyktoryjnego, określając zakres odpowiedzialności w stosunkach wewnętrznych i dokonując w sposób dorozumiany zmiany decyzji, której nie żądano i która nie była przedmiotem wystarczających rozważań.

5) Sąd narusza poza tym obowiązek uzasadnienia, gdyż z wyroku nie wynikają w wystarczająco jasny sposób zasadnicze motywy rozstrzygnięcia, a ponadto Sąd nie rozpatruje przedstawionych przez Komisję argumentów dotyczących długu solidarnego.

6) W końcu wyrok ingeruje w zakres uznania Komisji przy określeniu podmiotów odpowiedzialnych.