Sprawa C-227/10: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. - Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii.
Dz.U.UE.C.2010.209.16/1
Akt nienormatywny(Sprawa C-227/10)
(2010/C 209/24)
Język postępowania: estoński
(Dz.U.UE C z dnia 31 lipca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i J. B. Laignelot, wspierani przez A. Salumetsa, Vandeadvokaat)
Strona pozwana: Republika Estonii
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że poprzez nieprawidłowe wydanie przepisów w celu wykonania art. 2 lit. a) oraz art. 6 ust. 1 i 3 dyrektywy 2001/42/WE(1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. (w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko) Republika Estonii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;
– obciążenie Republiki Estonii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niepełne wykonanie art. 2 lit. a) tiret pierwsze
Komisja jest zdania, że definicja ustanowiona w § 31 Keskkonnamõju hindamise ja keskkonnajuhtimise seadus (estońskiej ustawy w sprawie oceny wpływu na środowisko i zarządzania środowiskowego, zwanej dalej "KeHJS") jest szersza niż definicja w dyrektywie w odniesieniu do art. 2 lit. a) tiret drugie dyrektywy, jednakże węższa niż w odniesieniu do tiret pierwszego, ponieważ wyłączone są plany i programy (z ich ewentualnymi skutkami dla środowiska) przygotowywane przez organ, które jednak nie są przyjmowane na podstawie aktu prawnego. W ten sposób na podstawie krajowego prawa estońskiego możliwe jest, aby plany i programy, które muszą być przygotowywane na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych (mimo że ustawa estońska nie przewiduje tego warunku ustanowionego w dyrektywie), nie musiały być badane pod kątem wpływu na środowisko.
Uchybienia przy wykonaniu art. 6 ust. 1 dyrektywy
Komisja jest zdania, że ustanowiony w § 37 ust. 2 pkt 3 KeHJS wymóg ogłoszenia albo projektu planu albo ram czasowych nie jest zgodny z dyrektywą. Generalnie ramy czasowe dla strategicznego dokumentu dotyczącego planowania są zbyt ogólnie nakreślone i nie zezwalają na stwierdzenie i ocenę wszystkich skutków dla środowiska i zdrowia ludzkiego.
Niepełne wykonanie art. 6 ust. 3 dyrektywy
W art. 6 ust. 3 dyrektywy ustanowione jest wyraźne zobowiązanie do wyznaczenia organów, które są potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Na ten przepis powołują się także art. 3 ust. 6, art. 5 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 2. W § 36 ust. 3 oraz w § 35 ust. 4 KeHJS wymienione są te same organy, które mają być konsultowane (ministerstwo społeczne, ministerstwo oświaty, ministerstwo ochrony środowiska, urząd ochrony środowiska lub organ samorządu lokalnego), jednakże w ustawie estońskiej nie jest wymagana konsultacja z innymi organami. Oznacza to jednak, że nie istnieje ogólny wymóg konsultacji wszystkich organów, które ze względu na swoje szczególne obowiązki w dziedzinie środowiska są potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Ponadto na podstawie wymienionych paragrafów KeHJS nie jest jasne, które organy mają być konsultowane dodatkowo oprócz wymienionych. Zdaniem Komisji ustawa estońska jest niejasna, a swoboda wyboru przy wyznaczaniu organów na podstawie art. 6 ust. 3 dyrektywy zbyt duża. Może się zdarzyć, że inne organy będą potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów. Także wtedy, gdy ustawa estońska przewiduje, że ewentualnie mogą być konsultowane inne organy, istnieje możliwość, że także wtedy nie będą one konsultowane, kiedy będą potencjalnie zainteresowane wpływem na środowisko wynikającym z realizacji planów i programów, ponieważ w tym przypadku nie istnieje zobowiązanie do konsultacji.
______
(1) Dz.U. L 197, s. 30.