Sprawa C-227/07: Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.199.16

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 sierpnia 2007 r.

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-227/07)

(2007/C 199/26)

Język postępowania: polski

(Dz.U.UE C z dnia 25 sierpnia 2007 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Shotter oraz K Mojzesowicz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że niedokonując prawidłowej transpozycji do prawa krajowego dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)⁽¹⁾, a w szczególności jej art. 4 ust. 1 dotyczącego obowiązku negocjowania wzajemnych połączeń oraz art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dotyczącego prawa krajowego organu regulacyjnego do wspierania i, w razie potrzeby, zapewniania, zgodnie z przepisami tej dyrektywy, odpowiedniego dostępu oraz wzajemnego połączenia, jak również interoperacyjności usług, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

– obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa o dostępie) stanowi, że operatorzy publicznych sieci łączności mają prawo oraz obowiązek negocjowania wzajemnych połączeń celem świadczenia usług łączności elektronicznej publicznie dostępnych, w sposób zapewniający świadczenie tych usług oraz ich interoperacyjności w obrębie Wspólnoty. Dyrektywa wymaga również, aby krajowe organy regulacyjne miały prawo do wspierania i, w razie potrzeby, zapewniania, zgodnie z przepisami tej dyrektywy, odpowiedniego dostępu oraz wzajemnego połączenia, jak również interoperacyjności usług.

W odniesieniu do Rzeczpospolitej Polskiej termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2004 r. zgodnie z art. 2 i art. 54 aktu o przystąpieniu.

Zgodnie z polskim prawem wszyscy operatorzy publicznych sieci łączności są zobowiązani do prowadzenia negocjacji w sprawie dostępu, a krajowy organ regulacyjny może określić termin zakończenia tego rodzaju negocjacji. Ponadto, jeśli nie dojdzie między stronami do zawarcia umowy, krajowy organ regulacyjny może, na wniosek jednej ze stron, wydać decyzję zastępującą umowę i określającą obowiązki przedsiębiorstw niezależnie od ich pozycji na rynku. Komisja podnosi, że te przepisy polskiej ustawy prawo telekomunikacyjne nie są zgodne z warunkami określonymi w art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy o dostępie.

Jeśli chodzi o wprowadzenie do ogólnych przepisów prawa obowiązku prowadzenia negocjacji w dobrej wierze w przedmiocie zawierania umów o dostępie, rozwiązanie takie prowadzi do nałożenia obowiązku prowadzenia negocjacji bez uprzedniego sprawdzenia, czy istnieje na danym rynku efektywna konkurencja, nie pozwala krajowemu organowi regulacyjnemu na zbadanie długotrwałego wpływu na konkurencję na rynku obowiązku zapewnienia dostępu jak też w rezultacie, na zniesienie tego obowiązku w razie zwiększenia się konkurencji na rynku.

W odniesieniu do uprawnienia krajowego organu regulacyjnego do wydania decyzji zastępującej umowę między stronami, należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy o dostępie nie może być wprowadzony w życie ogólnym przepisem prawa, gdyż wymaga on, aby krajowy organ regulacyjny był uprawniony do działania tylko w pewnych przypadkach. Uprawnienie powierzone krajowym organom regulacyjnym na podstawie wskazanego przepisu dyrektywy jest wyraźnie ograniczone po pierwsze, poprzez odesłanie do "celów określonych w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE⁽²⁾ (dyrektywy ramowej)", a po drugie, poprzez wymóg ustanowiony w art. 5 ust. 3 dyrektywy o dostępie. Te ograniczenia uprawnień krajowego organu regulacyjnego gwarantują, że będzie on działał wyłącznie w pewnych szczegółowo określonych przypadkach. Co więcej regulacyjne wymogi mogą być nakładane wyłączenie na przedsiębiorstwa dysponujące znaczącą pozycją rynkową lub, niezależnie od wagi przedsiębiorstwa na rynku, w przypadkach określonych w art. 8 ust. 3 dyrektywy o dostępie. Wynika z tego, że jeśli krajowy organ regulacyjny zdecydował się interweniować, interwencja ta musi być oparta na przepisach dyrektywy, również gdy krajowy organ regulacyjny zdecydował o nałożeniu regulacyjnych wymogów.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 7.

⁽²⁾ Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), Dz.U. L 108, str. 33-50 oraz polskie wydanie specjalne, rozdział 13, tom 29, str. 349.