Sprawa C-214/08 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 11 marca 2008 r. w sprawie T-301/05, Guigard przeciwko Komisji, wniesione w dniu 22 maja 2008 r. przez Philippe'a Guigarda.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.223.19/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 sierpnia 2008 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 11 marca 2008 r. w sprawie T-301/05, Guigard przeciwko Komisji, wniesione w dniu 22 maja 2008 r. przez Philippe'a Guigarda

(Sprawa C-214/08 P)

(2008/C 223/31)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 30 sierpnia 2008 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Philippe Guigard (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

– stwierdzenie dopuszczalności odwołania,

– uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 11 marca 2008 r. w sprawie T-301/05,

– uwzględnienie żądań stwierdzenia nieważności i zasądzenia odszkodowania przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji

– obciążenie strony pozwanej w pierwszej instancji kosztami postępowania wynikłymi w związku ze skargą o stwierdzenie nieważności i w związku z odwołaniem

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi zasadniczo trzy zarzuty na poparcie swego odwołania.

W ramach pierwszego zarzutu, składającego się z dwóch części, wnosząca odwołanie podnosi po pierwsze, że Sąd dokonał błędnej wykładni czwartej konwencji z Lomé⁽¹⁾.

Błąd polegał po pierwsze na tym, że Sąd orzekł, iż zgodnie z art. 313 ust. 2 lit. k konwencji z Lomé krajowy organ zarządzający decyduje o zatrudnieniu konsultantów i innych ekspertów technicznych, bez uwzględniania kompetencji Komisji w zakresie kontroli budżetowej i zarządu funduszami, przyznanej jej na mocy tej konwencji i bez uwzględnienia obowiązku Komisji udzielenia krajowemu organowi zarządzającemu technicznej pomocy przy negocjowaniu kontraktów.

Po drugie błąd Sądu polega na stwierdzeniu, że wniosek krajowego organu zarządzającego do Komisji o zatwierdzenie decyzji w przedmiocie przedłużenia umowy wnoszącego odwołanie powinno zawierać wyraźne odniesienie do art. 314 konwencji z Lomé, by zaczął biec ustanowiony w tym przepisie termin 30-u dni, chociaż tego rodzaju wymóg z tego przepisu nie wynika. Zdaniem wnoszącego odwołanie, gdyby Sąd dokonał prawidłowej interpretacji wskazanego przepisu, powinien on był stwierdzić, że Komisja nie dochowała tego terminu.

W ramach zarzutu drugiego, wnoszący odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok jest wadliwy ze względu na ewidentną sprzeczność w swym uzasadnieniu, ponieważ Sąd orzekł, w zakresie zarzutu naruszenia art. 317 lit. a) konwencji z Lomé, iż z jednej strony zarzut ten jest wniesiony po terminie, a z drugiej strony jest on zasadniczo tożsamy z zarzutem naruszenia art. 313 ust. 2 lit. k) konwencji. Zdaniem wnoszącego odwołanie, ten sam zarzut nie może zostać odrzucony jako niedopuszczalny i oddalony jako niezasadny.

W ramach zarzutu trzeciego, wnoszący odwołanie podnosi, że Trybunał naruszył jego prawo do obrony, po pierwsze poprzez brak uwzględnienia wszystkich argumentów, które wnoszący odwołanie podniósł na rozprawie, i po drugie poprzez przeinaczenie zakresu zarzutu wnoszącego odwołanie dotyczącego naruszenia zasad staranności, dobrej administracji i zasad ochrony uprawnionych oczekiwań.

______

⁽¹⁾ Czwarta konwencja zawarta pomiędzy państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) a Europejską Wspólnotą Gospodarczą, podpisana w Lomé w dniu 15 grudnia 1989 r. (przyjęta na mocy decyzji Rady i Komisji 91/400/EWWiS, EWG z dnia 25 lutego 1991 r. w sprawie wniosków czwartej Konwencji AKP-EWG, Dz.U. L 229, s. 1) zmieniona umową podpisaną na Mauritiusie w dniu 4 listopada 1995 r. (Dz.U. L 156, s. 3).