Sprawa C-209/05: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii.
Dz.U.UE.C.2005.171.10
Akt nienormatywny(Sprawa C-209/05)
(2005/C 171/18)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2005 r.)
W dniu 13 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez Marię Condou i Wolfganga Condou, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Austrii.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
a) stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 6 i 8 dyrektywy 64/221/EWG(1), odmawiając wydania wizy obywatelom państw trzecich będących członkami rodziny obywateli Unii Europejskiej, którzy wykonują swoje prawo do swobodnego przepływu osób;
– nie wskazując powodów dokładnie, dostatecznie szczegółowo ani kompletnie, chociaż nie stały temu na przeszkodzie żadne względy bezpieczeństwa państwa;
– nie przyznając adresatom decyzji w sprawie odmowy wydania wizy wszystkich środków odwoławczych, jakie przysługują obywatelom tego państwa w stosunku do aktów administracyjnych.
b) obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W odniesieniu do przepisów wydanych ze względów porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego w stosunku do osób należących do ich podmiotowego zakresu zastosowania dyrektywa 64/221/EWG nakłada na Państwa Członkowskie rozmaite zobowiązania, w szczególności związane z uzasadnianiem decyzji i środkami zaskarżenia przysługującymi od tej decyzji. Na podstawie art. 6 wskazanej dyrektywy dana osoba jest informowana o względach porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego, na których oparta jest decyzja w sprawie odmowy wydania wizy dla członka rodziny obywatela Unii Europejskiej. Na podstawie art. 8 dyrektywy danej osobie, której odmówiono wydania wizy, przysługują od tej decyzji przynajmniej te same środki odwoławcze, które przysługują obywatelom tego państwa w stosunku do aktów administracyjnych.
Komisja jest zdania, że niektóre przepisy austriackiej Fremdengesetz (ustawa o cudzoziemcach) nie odpowiadają powyżej wskazanym wymogom prawa wspólnotowego ustanowionym przez dyrektywę.
Na podstawie § 93 ust. 2 tej ustawy jedynie decyzja wydana na pisemny lub zaprotokołowany wniosek powinna zostać sporządzona pisemnie, a w uzasadnieniu wystarczy wskazać jedynie przepisy ustawowe podlegające zastosowaniu. Na podstawie art. 6 dyrektywy istnieje natomiast automatyczny obowiązek uzasadnienia [decyzji] przez Państwa Członkowskie: uzasadnienie nie może być zależne ani od pilności ani od wniosków danej osoby. Samo wskazanie zastosowanych przepisów zdecydowanie nie wystarcza do spełnienia wymogów dotyczących uzasadnienia: w przypadku decyzji odmownej zwykłe odesłanie do zastosowanych przepisów nie stanowi wystarczającej informacji o powodach udzielenia odmowy. Również z orzecznictwa Trybunału wynika, że dokładne, dostatecznie szczegółowe i kompletne uzasadnienie jest konieczne, aby adresat mógł zwrócić się przeciwko niekorzystnej dla niego decyzji i aby mógł chronić swoje interesy.
Na podstawie § 94 ust. 2 austriackiej Fremdengesetz odwołanie od decyzji odmawiającej wydania wizy lub stwierdzającej jej nieważność jest niedopuszczalne. Przepis ten narusza zobowiązanie wynikające z art. 8 dyrektywy, w myśl którego danej osobie przysługują środki odwoławcze, jakie przysługują obywatelom tego państwa w stosunku do aktów administracyjnych, niezależnie od tego czy chodzi o środki odwołania do organów administracyjnych czy sądowych. Argumentacja Republiki Austrii, jakoby pozbawienie środka odwoławczego w tym wypadku było uzasadnione, ponieważ ani odmowa ani stwierdzenie nieważności wizy nie mają skutku wykraczającego poza granice pojedynczego aktu administracyjnego, a złożenie kolejnego wniosku prowadzi do celu szybciej aniżeli środek odwoławczy, jest niewłaściwa. Ponowne wniesienie wniosku kryje w sobie mianowicie ryzyko, że decyzja błędna merytorycznie zostanie po prostu powtórzona.
______
(1) Dz.U. L 56, str. 850