Sprawa C-197/07 P: Odwołanie wniesione w dniu 12 kwietnia 2007 r. przez Aktieselskabet af 21. november 2001 od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 6 lutego 2007 r. w sprawie T-477/04 - Aktieselskabet af 21. november 2001 przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), TDK Kabushiki Kaisha (TDK Corp.).
Dz.U.UE.C.2007.129.11/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-197/07 P)
(2007/C 129/20)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2007 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Aktieselskabet af 21. november 2001 (przedstawiciel: C.Barret Christiansen, adwokat)
Uczestnicy postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), TDK Kabushiki Kaisha (TDK Corp.).
Żądania wnoszącej odwołanie
– Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 lutego 2007 r. w sprawie T-477/04 (zaskarżonego wyroku) w całości,
– Obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) kosztami postępowania przed Trybunałem,
– Stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 7 października 2004 r. (sprawa R-364/2003-1).
– Obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji oraz przed OHIM.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi, że:
ustalając, iż wcześniejsze znaki towarowe są znakami renomowanymi w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego Sąd Pierwszej Instancji:
1. nie dokonał rozróżnienia pomiędzy 36 wcześniejszymi znakami towarowymi w zaskarżonym wyroku
2. uwzględnił dowody, które nie odpowiadały oficjalnym wytycznym OHIM
3. uwzględnił dowody niezwiązane z wcześniejszymi znakami towarowymi
4. uwzględnił dowody, których pochodzenie czasowe nie było określone
5. nie uwzględnił okoliczności, że dniem istotnym dla ustalenia renomy był dzień zgłoszenia kwestionowanego wspólnotowego znaku towarowego
6. potwierdził istnienie renomy w oparciu o dowód, który nie pochodził z czasu zgłaszania kwestionowanego wspólnotowego znaku towarowego
7. jako dowód istnienia renomy uwzględnił badania rynkowe, które nie zawierały żadnej wskazówki:
a) co do tego, czy badania te zostały przeprowadzone przez uznaną i niezależną spółkę lub tego rodzaju instytut
b) co do liczby i profilu (płeć, wiek, zajęcie i pochodzenie społeczne) pytanych osób
c) co do metody i okoliczności przeprowadzania badań oraz pełnej listy pytań zawartych w kwestionariuszu
d) co do tego, czy dane procentowe, o którym mowa w badaniu odpowiadają całkowitej liczbie pytanych osób, czy tylko liczbie osób, które rzeczywiście udzieliły odpowiedzi
8. nie uwzględnił indywidualnej mocy dowodowej dowodów przedłożonych mu przed dokonaniem całościowej oceny.
Stwierdzając, że dzięki renomie wcześniejszych znaków towarowych osiągnięte zostały nienależne korzyści, w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego Sąd Pierwszej Instancji:
9. błędnie oparł swoje orzeczenie co do istnienia nienależnych korzyści o reputację - a nie renomę - z naruszeniem wymogów art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego
10. błędnie ocenił, że istnienie prawdopodobieństwa, którego nie można wykluczyć, jest wystarczające do przyjęcia dowodu prima facie dotyczącego przyszłego niebezpieczeństwa, nie mającego charakteru hipotetycznego, osiągnięcia przez wnoszącą odwołanie nienależnych korzyści z renomy wcześniejszych znaków towarowych.