Sprawa C-191/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin (Niemcy) w dniu 5 kwietnia 2016 r. - Romano Pisciotti/Republika Federalna Niemiec.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.270.29

Akt nieoceniany

Wersja od: 25 lipca 2016 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin (Niemcy) w dniu 5 kwietnia 2016 r. - Romano Pisciotti/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-191/16)

Język postępowania: niemiecki

(2016/C 270/33)

(Dz.U.UE C z dnia 25 lipca 2016 r.)

Sąd odsyłający

Landgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Romano Pisciotti

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Pytania prejudycjalne

1)

a) Czy system ekstradycji między państwem członkowskiego a państwem trzecim stanowi materię, która niezależnie od konkretnego przypadku, nigdy nie wchodzi w zakres stosowania traktatów, w ten sposób że nie podlega uwzględnieniu wynikający z prawa europejskiego zakaz dyskryminacji ustanowiony w art. 18 ust. 1 TFUE przy (wiernym z brzmieniem) stosowaniu normy konstytucyjnej (w niniejszym wypadku art. 16 ust. 2 zd. 1 [Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland, Ustawa Zasadnicza dla Republiki Federalnej Niemiec, zwana dalej "GG"]), który jedynie zabrania ekstradycji własnych obywateli do państw trzecich?

b) W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej: Czy na pytanie pierwsze należy udzielić innej odpowiedzi w wypadku, gdy system ekstradycji między państwem członkowskim a Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej jest objęty postanowieniami konwencji o ekstradycji zawartej między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki?

2) W zakresie, w jakim na samym wstępie nie jest wykluczone otwarcie zakresu stosowania traktatów względem systemu ekstradycyjnego państw członkowskich i Stanów Zjednoczonych Ameryki:

Czy art. 18 ust. 1 TFUE i wydane w tym względzie odpowiednie orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie dopuszcza się w nieuzasadniony sposób naruszenia zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE w wypadku, gdy na podstawie normy konstytucyjnej (tutaj: art. 16 ust. 2 zd. 1 GG) przy wniosku o ekstradycję pochodzącego z państw trzecich odmiennie traktuje swoich obywateli oraz obywateli innych państw członkowskich Unii Europejskiej w ten sposób, że dokonuje ekstradycji wyłącznie względem tych ostatnich?

3) W wypadku, gdy w ww. przypadkach należy potwierdzić wystąpienie naruszenia ogólnego zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE:

Czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że w takiej sytuacji, jaka występuje w niniejszej sprawie, w której wydana przez właściwy organ zgoda na ekstradycję musi zostać poprzedzona kontrolą zgodności z prawem dokonaną w ramach postępowania sądowego, którego wynik wiąże organy państwa jednak tylko wówczas, gdy zostanie stwierdzona niedopuszczalność takiej decyzji, kwalifikowane naruszenie może zachodzić w przypadku zwykłego naruszenia zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE albo czy konieczne jest oczywiste naruszenie?

4) W wypadku, gdy nie jest konieczne oczywiste naruszenie:

Czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej trzeba interpretować w ten sposób, że należy zaprzeczyć wystąpieniu dostatecznie kwalifikowanego naruszenia w takim wypadku jak w niniejszej sprawie już z tego względu, gdy w braku orzecznictwa Trybunału odnośnie do konkretnego przypadku (w niniejszej sprawie: przedmiotowe stosowanie ogólnego zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE w obszarze systemu ekstradycji między państwami członkowskimi a Stanami Zjednoczonymi Ameryki), krajowy organ wykonawczy w celu uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia może powołać się na stwierdzoną zgodność z rozstrzygnięciami sądów krajowych wydanymi uprzednio w tej samej sprawie?