Sprawa C-18/17: Danieli & C. Officine Meccaniche SpA i in. v. Regionale Geschäftsstelle Leoben des Arbeitsmarktservice (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.16.6

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 stycznia 2019 r.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof - Austria) - Danieli & C. Officine Meccaniche SpA i in. / Regionale Geschäftsstelle Leoben des Arbeitsmarktservice

(Sprawa C-18/17) ¹

Odesłanie prejudycjalne - Przystąpienie nowych państw członkowskich - Republika Chorwacji - Środki przejściowe - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 96/71/WE - Delegowanie pracowników - Delegowanie obywateli chorwackich i obywateli państw trzecich do Austrii za pośrednictwem przedsiębiorstwa mającego siedzibę we Włoszech

Język postępowania: niemiecki

(2019/C 16/06)

(Dz.U.UE C z dnia 14 stycznia 2019 r.)

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Danieli & C. Officine Meccaniche SpA, Dragan Panic, Ivan Arnautov, Jakov Mandic, Miroslav Brnjac, Nicolai Dorassevitch, Alen Mihovic

Strona pozwana: Regionale Geschäftsstelle Leoben des Arbeitsmarktservice

Sentencja

1) Artykuły 56 i 57 TFUE oraz rozdział 2 pkt 2 załącznika V do Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji oraz dostosowań w Traktacie o Unii Europejskiej, Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie jest uprawnione do ograniczenia, poprzez ustanowienie wymogu uzyskania zezwolenia na pracę, delegowania pracowników chorwackich, którzy są zatrudnieni przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w Chorwacji, w przypadku gdy oddelegowanie tych pracowników następuje poprzez ich wynajęcie, w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, przedsiębiorstwu mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim w celu świadczenia przez to ostatnie przedsiębiorstwo usług w pierwszym z tych państw członkowskich.

2) Artykuły 56 i 57 TFUE należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie nie jest uprawnione wymagać, by obywatele państwa trzeciego wynajęci do pracy przedsiębiorstwu z siedzibą w innym państwie członkowskim przez przedsiębiorstwo także mające siedzibę w tym innym państwie członkowskim w celu świadczenia usług w pierwszym ze wskazanych państw członkowskich posiadali zezwolenie na pracę.

¹ Dz.U. C 144 z 8.5.2017.