Sprawa C-18/13: Maks Pen EOOD v. Direktor na direkcija "Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika", Sofia, dawniej direktor na direkcija "Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto", Sofia (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.93.16

Akt nienormatywny

Wersja od: 29 marca 2014 r.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 13 lutego 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad - Bułgaria) - Maks Pen EOOD przeciwko Direktor na direkcija "Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika", Sofia, dawniej direktor na direkcija "Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto", Sofia

(Sprawa C-18/13) ¹

(Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Odliczenie naliczonego podatku - Świadczenie usług - Kontrola - Usługodawca niedysponujący niezbędnymi środkami - Pojęcie oszustwa podatkowego - Obowiązek stwierdzenia z urzędu oszustwa podatkowego - Wymóg rzeczywistego wyświadczenia usługi - Obowiązek prowadzenia wystarczająco szczegółowej księgowości - Postępowania sądowe - Zakaz dokonywania przez sąd kwalifikacji karnej oszustwa i pogarszania sytuacji skarżącego)

(2014/C 93/25)

Język postępowania: bułgarski

(Dz.U.UE C z dnia 29 marca 2014 r.)

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maks Pen EOOD

Strona pozwana: Direktor na direkcija "Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika", Sofia, dawniej direktor na direkcija "Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto", Sofia

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Administratiwen syd Sofija-grad - Wykładnia art. 63, art. 178 ust. 1 lit. a), art. 226 ust. 1 pkt 6 oraz art. 242 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) - Pojęcie "oszustwa podatkowego" - Wskazanie na rachunku dostawcy niedysponującego niezbędnymi dla dostarczenia usługi personelem, sprzętem oraz majątkiem - Brak dowodów księgowych - Sporządzenie fałszywych dokumentów celem poświadczenia wykonanej usługi - Obowiązek sądu krajowego do stwierdzenia z urzędu oszustwa podatkowego - Uzależnienie prawa do odliczenia od faktycznego wykonania świadczenia - Wymóg przestrzegania międzynarodowych norm księgowości w celu spełnienia warunków dostatecznie szczegółowej księgowości dla umożliwienia dokonania kontroli prawa do odliczenia podatku - Ewentualna konieczność umieszczenia na rachunkach informacji dotyczących faktycznego dostarczenia usługi - Przepisy krajowe uznające usługę za wykonaną w dacie spełnienia warunków koniecznych do uznania przychodu w związku z tą usługą na podstawie odpowiednich przepisów

Sentencja

1) Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się ona temu, aby podatnik dokonywał odliczenia podatku od wartości dodanej znajdującego się na fakturach wystawionych przez dostawcę, jeżeli pomimo że usługa została wyświadczona, okazuje się, że nie została ona w rzeczywistości wykonana przez danego usługodawcę lub przez jego podwykonawcę, w szczególności ponieważ nie dysponowali oni koniecznym personelem, materiałami ani majątkiem, że koszty usługi nie zostały udokumentowane w ich księgowości oraz że nie zgadza się tożsamość osób, które podpisały niektóre dokumenty jako dostawcy, o ile spełnione zostały dwa warunki - że okoliczności te stanowią oszukańcze zachowanie i że wykazano na podstawie obiektywnych dowodów przedstawionych przez organy podatkowe, że podatnik wiedział lub powinien wiedzieć, iż transakcja przywoływana w celu uzasadnienia prawa do odliczenia związana była z tym oszustwem, czego ocena należy do sądu odsyłającego.

2) Jeżeli sądy krajowe mają obowiązek lub prawo podniesienia z urzędu zarzutu prawnego w oparciu o wiążący przepis prawa krajowego, to powinny uczynić to w stosunku do wiążącego przepisu prawa Unii, który wymaga, aby organy i sądy krajowe odmawiały korzystania z prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej, jeżeli wykazane zostanie na podstawie obiektywnych dowodów, iż powoływanie się na to prawo następuje w sposób oszukańczy lub stanowiący nadużycie. Do sądów tych należy przy ocenie oszukańczego lub stanowiącego nadużycie charakteru powołania się na to prawo do odliczenia dokonywanie wykładni prawa krajowego w miarę możliwości w sposób jak najbardziej zgodny z tekstem i celem dyrektywy 2006/112, tak aby osiągnąć zamierzony przez nią rezultat, co wymaga aby sądy czyniły wszystko co leży w zakresie ich kompetencji, uwzględniając wszystkie przepisy prawa krajowego i stosując uznane w porządku krajowym metody wykładni.

3) Dyrektywa 2006/112, wymagając w szczególności w art. 242 od każdego podatnika, aby prowadził księgowość w sposób wystarczająco szczegółowy, aby umożliwić stosowanie podatku od wartości dodanej oraz kontrolę przez organ podatkowy, powinna być interpretowana w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona temu, aby dane państwo członkowskie w granicach przewidzianych w art. 273 tej dyrektywy wymagało od każdego podatnika przestrzegania w tym zakresie wszystkich krajowych przepisów o księgowości zgodnych z międzynarodowymi przepisami o księgowości, pod warunkiem że przyjęte w ten sposób przepisy krajowe nie będą wychodziły poza to, co jest niezbędne dla realizacji celu polegającego na zapewnieniu prawidłowego poboru podatku i unikaniu oszustw. W tym zakresie dyrektywa 2006/112 sprzeciwia się obowiązywaniu przepisu krajowego, zgodnie z którym usługę uważa się za wyświadczoną w dacie, w której zostały spełnione przesłanki uznania przychodu pochodzącego z danego świadczenia.

¹ Dz.U. C 79 z 16.3.2013.