Sprawa C-165/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-851/14, Slovak Telekom/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Slovak Telekom, a.s.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.148.32

Akt nienormatywny

Wersja od: 29 kwietnia 2019 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-851/14, Slovak Telekom/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Slovak Telekom, a.s.

(Sprawa C-165/19 P)

Język postępowania: angielski

(2019/C 148/30)

(Dz.U.UE C z dnia 29 kwietnia 2019 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Slovak Telekom, a.s. (przedstawiciele: D. Geradin, Rechtsanwalt, R. O'Donoghue, QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Solvanet, a.s.

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie wyroku Sądu, w całości lub w części;

- stwierdzenie nieważności decyzji, w całości lub w części;

- ewentualnie uchylenie lub dalsze zmniejszenie grzywien nałożonych na ST;

- obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

- Zarzut pierwszy - naruszenie prawa lub oczywiste błędy albo brak uzasadnienia co do odmowy sprzedaży:

- Część pierwsza zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których warunki z wyroku Bronner dotyczące odmowy dostępu na podstawie art. 102 TFUE nie mają zastosowania, jeżeli istnieje obowiązek regulacyjny ex ante dotyczący dostępu, są nieprawidłowe. Ponadto argument Sądu, zgodnie z którym warunek z wyroku Bronner dotyczący "niezbędności nie musi być spełniony, ponieważ uregulowanie ex ante uznało już 'potrzebę dostępu do pętli lokalnej [wnoszącej odwołanie]' i że wobec tego Komisja nie musiała już (ponownie) badać 'niezbędności' na podstawie art. 102, narusza prawo.

- Część druga zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których wyrok Trybunału w sprawie TeliaSonera stanowi potwierdzenie tezy, iż odmówienie sprzedaży przez skarżącą nie wymaga wykazania, iż spełnione są warunki z wyroku Bronner, stanowią naruszenie prawa.

- Część trzecia zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których należy odróżnić wyrok Trybunału w sprawie Clearstream od sprawy skarżącej, ponieważ, w odróżnieniu od wnoszącej odwołanie, nie dotyczyła ona dawnego monopolu państwa ani regulacyjnego obowiązku ex ante dotyczącego dostępu, stanowią naruszenie prawa.

- Część czwarta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że dorozumiana odmowa dostępu nie musi być mniej poważna niż rzeczywista odmowa dostępu i że każdy przypadek wymaga osobnej oceny.

- Część piąta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że okoliczność, iż skarżąca jest dawnym monopolem państwowym stanowi podstawę prawną, aby w niniejszej sprawie nie stosować warunków z wyroku Bronner.

- Zarzut drugi - wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenie przez Sąd, iż Komisja nie naruszyła jej prawa do obrony, nie ujawniając wnoszącej odwołanie metodologii, zasad i danych dotyczących obliczenia długoterminowych średnich kosztów przyrostowych (zwanych dalej 'LRAIC') i nie zezwalając wnoszącej odwołanie na złożenie uwag przed wydaniem zaskarżonej decyzji w terminie, który umożliwiłby wnoszącej odwołanie skorzystanie z prawa do obrony, stanowi naruszenie prawa.

- Zarzut trzeci - wnosząca odwołanie twierdzi, że uzasadnienie przez Sąd oddalenia jej dostosowań 'optymalizacyjnych' narusza prawo, ponieważ stanowi niewłaściwe zastosowanie pojęcia równie skutecznego operatora (zwanego dalej'RSO') w szczególnym kontekście niniejszej sprawy.