Sprawa C-16/06 P: Odwołanie wniesione w dniu 13 stycznia 2006 r. przez Les Éditions Albert René SARL od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 27 października 2005 r. w sprawie T-336/03, Les Éditions Albert René SARL przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).
Dz.U.UE.C.2006.143.21/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-16/06 P)
(2006/C 143/38)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 17 czerwca 2006 r.)
Strony
Odwołująca się: Les Éditions Albert René SARL (Przedstawiciel: J. Pagenberg, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Orange A/S
Żądania odwołującej się
Odwołująca się przedstawia Trybunałowi następujące żądania:
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 października 2005 r. w sprawie T-336/03;
– stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 lipca 2003 r. w sprawie R 559/2002-4;
– odrzucenie zgłoszenia znaku MOBILIX (zgłoszenie nr 671396) w odniesieniu do wszystkich towarów i usług wymienionych w zgłoszeniu;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji oraz przed Trybunałem Sprawiedliwości.
Zarzuty i główne argumenty
Odwołująca się twierdzi, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji narusza art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz ogólne zasady wspólnotowego prawa administracyjnego i procesowego z uwagi na to, że - sprzecznie z rozstrzygnięciem zawartym w zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej - stwierdzone w nim zostało, iż będące w konflikcie znaki OBELIX i MOBILIX nie są podobne. W ten sposób Sąd rozstrzygnął na niekorzyść odwołującej się kwestię, która nie została prawidłowo podniesiona, z przekroczeniem kompetencji Sądu Pierwszej Instancji w zakresie rozpatrywania skarg na decyzje izb odwoławczych OHIM w sprawach takich, jak omawiana.
Odwołująca się twierdzi dalej, że nawet gdyby Sąd Pierwszej Instancji uprawniony był do rozstrzygnięcia kwestii podobieństwa będących w konflikcie znaków na szkodę odwołującej się, to i tak naruszył on art. 8 ust. 1) lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego poprzez zastosowanie niewłaściwych kryteriów prawnych przy ustalaniu, że będące w konflikcie znaki towarowe OBELIX i MOBILIX nie są podobne, oraz przy ustalaniu, że niektóre spośród danych towarów i usług są podobne, inne zaś nie.
Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 74 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego odmawiając uznania znaku OBELIX za dobrze znany znak towarowy o charakterze wysoce odróżniającym.
Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz przepisy regulaminu Sądu poprzez uznanie za niedopuszczalny podniesionego przez odwołującą się żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Izby
Odwoławczej na tej podstawie, że Izba Odwoławcza nie zastosowała art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 44 i 48 regulaminu Sądu poprzez uznanie za niedopuszczalne przedstawionego na rozprawie żądania ewentualnego, w którym domagano się przekazania sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania celem umożliwienia odwołującej się wykazania, że znak towarowy OBELIX cieszy się renomą.
Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz przepisy regulaminu Sądu, a w szczególności art. 135 § 4 tego regulaminu, poprzez orzeczenie o niedopuszczalności dowodu z niektórych dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem Pierwszej Instancji.