Sprawa C-133/06: Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2006 r. - Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2006.108.12/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 6 maja 2006 r.

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2006 r. - Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-133/06)

(2006/C 108/19)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 6 maja 2006 r.)

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski [Przedstawiciele: H. Duintjer Tebbens, A. Caiola i A. Auersperger Matić, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 WE, art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 36 ust. 3 dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich⁽¹⁾;

– ewentualnie stwierdzenie nieważności dyrektywy 2005/85/WE w całości;

– obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Parlament Europejski podnosi cztery zarzuty na poparcie swej skargi: naruszenie traktatu WE, brak kompetencji Rady do ustanowienia przepisów będących przedmiotem sporu, naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, a w szczególności brak uzasadnienia zaskarżonych przepisów i nieprzestrzeganie obowiązku lojalnej współpracy.

Zastrzegając dla siebie przyjęcie i zmianę wspólnej minimalnej listy bezpiecznych krajów pochodzenia, oraz listy europejskich państw trzecich w drodze procedury konsultacji, Rada naruszyła art. 67 ust. 5 pierwsze tiret WE przewidujący przejście do procedury współdecydowania po tym jak przyjęte zostaną przepisy wspólnotowe określające wspólne reguły i podstawowe zasady polityki azylu i uchodźców. Rada nie ma kompetencji do ustanowienia w akcie prawa wtórnego podstawy prawnej do przyjęcia kolejnych aktów prawa wtórnego, o ile nie stanowią one przepisów wykonawczych.

Ponadto Rada nie uzasadniła wystarczająco z punktu widzenia prawa owego zastrzeżenia legislacji zawartego w art. 29 ust. 1 i 2 oraz 36 ust. 3 dyrektywy 2005/85/WE, co stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych. Wreszcie Rada nie dopełniła obowiązku lojalnej współpracy z Parlamentem Europejskim, o którym mowa w art. 10 WE, w zakresie w jakim zaskarżone przepisy pomijają rolę współprawodawcy, nadaną przez traktat WE Parlamentowi Europejskiemu i to wbrew rezolucji legislacyjnej z dnia 27 września 2005 r. przyjętej w trakcie procedury konsultacji dotyczącej przedmiotowej dyrektywy, w której ten ostatni zwrócił uwagę Rady na tę kwestię.

______

⁽¹⁾ Dz. U. L 326, str. 13.