Sprawa C-113/19: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 26 marca 2020 r. - Luxaviation SA v. Ministre de l’Environnement.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.320.2

Akt nienormatywny

Wersja od: 28 września 2020 r.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 26 marca 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative - Luxembourg) - Luxaviation SA / Ministre de l'Environnement

(Sprawa C-113/19) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Dyrektywa 2003/87/WE - Kara za przekroczenie emisji - Brak możliwości odstąpienia od kary w razie posiadania niezwróconych uprawnień, z wyjątkiem przypadku siły wyższej - Brak możliwości wpływu na wymiar kary - Proporcjonalność - Artykuły 20, 41, 47 i art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań]

(2020/C 320/02)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 28 września 2020 r.)

Sąd odsyłający

Cour administrative

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Luxaviation SA

Strona pozwana: Ministre de l'Environnement

Sentencja

1) Artykuły 20 i 47 oraz art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy nie miał jakiejkolwiek możliwości wpływania na wymiar kary ryczałtowej przewidzianej w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji [uprawnieniami do emisji] gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r.

2) Artykuł 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do sytuacji polegającej na ustaleniu, czy państwa członkowskie mają obowiązek, a nie tylko uprawnienie, do ustanawiania mechanizmów powiadamiania, upominania i przedterminowego zwrotu uprawnień do emisji, umożliwiających operatorom działającym w dobrej wierze dostęp do pełnej informacji o spoczywającym na nich obowiązku zwrotu uprawnień do emisji i uniknięcia w ten sposób wszelkiego ryzyka wymiaru kary na podstawie art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87, zmienionej dyrektywą 2009/29.

3) Zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie wymierzeniu grzywny na podstawie art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87, zmienionej dyrektywą 2009/29, w sytuacji gdy właściwe organy nie powiadomiły operatora przed upływem terminu zwrotu uprawnień do emisji, mimo że uczyniły to, nie będąc do tego zobowiązane, w roku poprzednim.

4) Do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy pojęcie "siły wyższej" w rozumieniu pkt 31 wyroku z dnia 17 października 2013 r., Billerud Karlsborg i Billerud Skarblacka (C-203/12, EU:C:2013:664) ma zastosowanie do sytuacji takiej jak w sprawie w postępowaniu głównym.

¹ Dz.U. C 148 z 29.4.2019.